2020: Η χρονιά που η οργή των γυναικών ξεχείλισε

Από τη Λευκορωσία, μέχρι τη Νιγηρία και την Ταϊλάνδη, οι γυναίκες διαδραμάτισαν την περασμένη χρονιά πρωταγωνιστικό ρόλο στα κινήματα διαμαρτυρίας. Βασικό κίνητρο πίσω από κάθε προσπάθεια αυτού του κόσμου η απογοήτευση για τα πολύ αργά βήματα της πολιτικής αλλαγής, αλλά και το γεγονός ότι η πανδημία Covid-19 έκανε ακόμη πιο βαθύ το χάσμα ανισοτήτων μεταξύ των δύο φύλων.

Είτε ζητώντας την κατάργηση απολυταρχικού νόμου, είτε υψώνοντας τη φωνή τους μπροστά στη βαρβαρότητα των αστυνομικών αρχών και την απαγόρευση των αμβλώσεων, οι γυναίκες δεν δίστασαν να κατέβουν στους δρόμους στη διάρκεια μαζικώ διαδηλώσεων που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις δεν έλειψαν και τα επεισόδια και συμπλοκές.

«Οι γυναίκες αντιδρούν πάντοτε όταν τα πράγματα ξεφεύγουν εκτός ελέγχου, και κατεβαίνουν στους δρόμους», επισημαίνει στο Reuters η 23χρονη Αϊσα Ρένα, φοιτήτρια που διοργάνωσε διαδηλώσεις στην Ινδία ως ένδειξη διαμαρτυρίας σε αμφιλεγόμενο νόμο περί παραχώρησης ιθαγένειας σε μη μουσουλμάνους αλλοδαπούς.

Η 23χρονη φοιτήτρια ήταν το κεντρικό πρόσωπο των διαδηλώσεων που εξαπλώθηκαν σε όλη την Ινδία, ενώ η φωτογραφία που την απεικόνιζε να κουνάει το δάκτυλο σε αστυνομικό έγινε viral. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες στην Ινδία συμμετείχαν σε καθιστική διαμαρτυρία κατά του νόμου.

«Εάν δεν διαμαρτυρηθούμε σήμερα, δεν θα μας επιτραπεί να το κάνουμε στο μέλλον», δήλωσε στο Thomson Reuters Foundation.

H oργή των γυναικών και η διάθεση για την εκδήλωση της δυσαρέσκειας έρχεται σε μια εποχή που η βία και οι ανισότητες στην πολιτική και επαγγελματική ζωή παραμένουν σε επίπεδα αντίστοιχα με τις συνθήκες προ 25ετίας, όπως προειδοποιούσαν τα Ηνωμένα Έθνη σε έκθεση του Οκτωβρίου. 

Η πανδημία του κορωνοϊού διεύρυνε ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών και απειλεί να αφανίσει 25 χρόνια προόδου στις προσπάθειες για ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Λόγω των περιοριστικών μέτρων για την ανάσχεση της νόσου Covid-19, οι γυναίκες επιφορτίζονται με σημαντικά περισσότερες οικιακές εργασίες και τη φροντίδα των παιδιών. «Όλα όσα για τα οποία κοπιάσαμε, και μας πήρε 25 χρόνια να καταφέρουμε, κινδυνεύουν να χαθούν μέσα σε ένα χρόνο», τόνιζε η αναπληρώτρια εκτελεστική διευθύντρια του τμήματος Γυναικών στα Ηνωμένα Έθνη, Ανίτα Μπάτια.

Ακόμη και πριν από την πανδημία, εκτιμάται ότι τα τρία-τέταρτα των 16 δισεκατομμυρίων απλήρωτων ωρών εργασίας που πραγματοποιούνται καθημερινά ανά τον κόσμο αναλογούν στις γυναίκες.

Ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων ΕΘνών, Αντόνιο Γκουτιέρες, προειδοποιούσε τον Σεπτέμβριο τους ηγέτες ανά τον κόσμο ότι η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τον κόσμο, σημειώνοντας ότι πολλές από τα γυναικεία κινήματα ανά τον κόσμο πηγάζουν από το γεγονός της μειονεκτικής θέσης των γυναικών.

Εκατομμύρια γυναίκες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, μεταξύ των οποίων Μεξικό και Χιλή, απείχαν από τις εργασίες τους σε γραφεία, σχολεία και κρατικές υπηρεσίες τον Μάρτιο. Οι απεργίες με το σύνθημα «μία ημέρα χωρίς εμάς» πραγματοποιήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της βίας, ανισότητας και περιορισμένων δικαιωμάτων των γυναικών. 

Οι νεαρές γυναίκες στην Ταϊλάνδη αποκήρυξαν δημοσίως τον σεξισμό σε διαδηλώσεις που συντάραξαν τη χώρα επί μήνες, στο πλαίσιο των ευρύτερων κινημάτων διαμαρτυρίας υπέρ της Δημοκρατίας και με βασικό αίτημα την απομάκρυνση του πρωθυπουργού, Πραγιούθ Τσαν-Οτσά.

Στην Πολωνία, δεκάδες χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους, αψηφώντας τους περιορισμούς για την αποφυγή μετάδοσης του κορωνοϊού, μετά την απόφαση για αυστηρότερους περιορισμούς στο δικαίωμα της άμβλωσης. Από τις διαδηλώσεις δεν έλειψαν τα επεισόδια και συμπλοκές με την αστυνομία.

Το ζήτημα της αστυνομικής βίας ήταν στο επίκεντρο διαδηλώσεων με συμμετοχή χιλιάδων γυναικών στη Νιγηρία. Η δικηγόρος που στήριζε νομικά τις διαδηλώτριες, βρέθηκε στο στόχαστρο, με τις αρχές να την απαγορεύουν την έξοδο από τη χώρα, ενώ προχώρησαν σε κατάσχεση του διαβατηρίου της.

«Οι θαρραλέες γυναίκες της Λευκορωσίας»

Στη Λευκορωσία, οι γυναίκες του κινήματος «γυναίκες στα λευκά» κατέβηκαν στους δρόμους, ζητώντας να μπει τέλος στη βία μετά την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του προέδρου, Αλεξάντερ Λουκασένκο. Στις διαδηλώσεις που είχαν πραγματοποιηθεί στο Μινσκ, η αστυνομία είχε συλλάβει εκατοντάδες γυναίκες. Διαδηλώνουν παρά τις διαρκείς απειλές και την πίεση, δήλωνε τότε η επικεφαλής της αντιπολίτευσης, Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια. «Η διαμαρτυρία μας έχει πρόσωπο γυναίκας», έγραφε ένα από τα πανό.

«Πολλές σύγχρονες γυναίκες είναι μορφωμένες, επαγγελματίες και ενήμερες για τα δικαιώματα των πολιτών. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις αποτελεί έναν τρόπο για να το αποδείξουν» εξηγεί η κοινωνιολόγος Έλενα Γκάποβα.

Σε ορισμένες χώρες, οι γυναίκες διαδηλώτριες έχουν διαφορετική μεταχείριση από τις αστυνομικές δυναμεις, αναφέρει η κ. Γκάποβα, που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Μίσιγκαν.

«Μπορεί να είμαστε πιο μικρόσωμες και ίσως να μην έχουμε την ίδια δύναμη(με τους άνδρες) αλλά το μηνυμα που στέλνουμε είναι πιο ισχυρό», υπογραμμίζει η Έντιθ Λεούνγκ, πολιτικός της αντιπολίτευσης στο Χογκ-Κογκ, η οποία έκανε πέντε ράμματα στο κεφάλι όταν χτυπήθηκε πέρυσι από ραβδί αστυνομικού.

Οταν θέλει κανείς να αλλάξει τον κόσμο, αρχίζει από τη χώρα του και πρέπει να αποτελεί μέρος της διαδικασίας, καταλήγει.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News