Ο σπόρος του μίσους

Σφίγγεται η ψυχή σου, νιώθεις το στομάχι σου να γίνεται κόμπος- ακόμα και η διατύπωση της απορίας είναι οδυνηρή: Πώς είναι δυνατόν παιδιά να κρύβουν τόσο μίσος- κι όχι μόνο αυτό, αλλά να το εκφράζουν με επίθεση σε δομή που φιλοξενεί ασυνόδευτους ανηλίκους στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης. Συνομηλίκους τους… 

Ομάδα νεαρών Ελλήνων, παρουσία του 38χρονου πατέρα ενός 14χρονου που συμμετείχε στην επίθεση, συγκεντρώθηκαν -το βράδυ του περασμένου Σαββάτου- έξω από τον χώρο με μαχαίρια, καδρόνια και σιδερολοστούς, φώναξαν ρατσιστικά συνθήματα και στη συνέχεια επιχείρησαν να εισβάλουν στη δομή. Τα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί είναι ηλικίας 12-15 ετών…

Εντάξει, χάνεις τα λόγια σου. Η πανδημία μας έχει κάνει μονοθεματικούς, ωστόσο δεν πρέπει να αφήνουμε την πραγματικότητα να περνάει μπροστά από τα μάτια μας και να μην αντιδρούμε. 

Αυτό που έγινε είναι απολύτως αδιανόητο, δυσοίωνο, τρομακτικό. Πώς διάολο είναι δυνατόν ένας 15χρονος να επιθυμεί ένας άλλος 15χρονος, που ξεριζώθηκε και βίωσε τον εφιάλτη της προσφυγιάς, να μην έχει το δικαίωμα να υπάρχει; Θα έπρεπε να τον καλωσορίσει! Διότι αυτά είναι τα παιδιά και αυτή -οφείλει να- είναι η λογική τους.

Τα μυαλά αυτά έχουν ποτιστεί με το δηλητήριο του ρατσισμού και της εχθροπάθειας- οι πηγές ήταν πολλές, συνεχείς, αδιάκοπες, υπαρκτές. 

Η δεκαετής οικονομική (πολιτική και ηθική συνάμα) κρίση έφερε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στα όρια της. Επικράτησε σε σημαντικό βαθμό ο ανορθολογισμός. Υπήρξε διάχυτη η επίκληση και η πίστη σε λύσεις και θεωρίες που δεν είχαν ουσία και βάση, δεν είχαν επαφή με το σημερινό κόσμο.

Ο φόβος και η φτωχοποίηση έφερε περιχαράκωση. Η κόπωση προκάλεσε αμυντικά αντανακλαστικά. Το σκοτάδι σε πολλές περιπτώσεις κάλυψε το φως. Η απαισιοδοξία έριχνε βαριά σκιά σε κάθε αισιόδοξη φωνή.

Στη διαδρομή αυτού του Γολγοθά για την ελληνική κοινωνία ενέσκηψε και το προσφυγικό ζήτημα. Χιλιάδες άνθρωποι έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα- γράμματα προκειμένου να δημιουργήσουν τις συνθήκες μιας καλύτερης ζωής.

Η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίζει το προσφυγικό κύμα. Ούτε η Ευρώπη. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας επιχείρησε να αντιδράσει με ημίμετρα και επιμερισμό ή αποποίηση ευθυνών. Το πρόβλημα ήταν σύνθετο και αντικειμενικά δυσεπίλυτο. Αλλά εν πολλοίς αφέθηκε να σέρνεται. Δεν υπήρξε αποφασιστικότητα και πραγματική διάθεση λύσεων.

Ακραίοι πολιτικοί -και από τις δύο πλευρές- βρήκαν πεδίο αναφοράς και υπαρξιακό όφελος, τζόγαραν με το προσφυγικό. Αντί να εκπονηθούν σοβαρές και λειτουργικές στρατηγικές, μίσος και έχθρα διαπότισαν την κοινωνία, ανορθολογισμός και ελλειμματική ενημέρωση εμπότισαν τους πολίτες.

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού αντέδρασε με αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση, αντίληψη της δυσκολίας. Ένας άλλο, όμως, δυνάμωσε το βρασμό και κόχλασε με μίσος ρατσιστικό, μισαλλόδοξο, νοσηρό.

Οι ακραίες φωνές πρέπει να σβήνουν με επίθεση λογικής. Η νομιμότητα να επικρατεί παντού. Αν αφήσουμε να καρπίσει ο σπόρος του μίσους στις ψυχές και στα μυαλά των παιδιών, τότε ως χώρα έχουμε χάσει το παιχνίδι. Και εμβόλιο για αυτό δεν υπάρχει…

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News