Τι τρομαχτική ανακατωσούρα
Τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να μετριάζεται μία θεμελιώδης παθογένεια της Ελληνικής οικονομίας – αυτή της περιορισμένης αξιοποίησης των γυναικών από την αγορά εργασίας. Συγκεκριμένα, ενώ το ποσοστό των ανέργων γυναικών ήτανε πάντοτε υψηλότερο του αντιστοίχου των ανδρών, η διαφορά αυτή μετριάστηκε από το 8,8% στο τέλος του 2017 σε 5,6% ακριβώς πριν την έναρξη του πρώτου lockdown στο τέλος Μαρτίου του 2020. Έκτοτε όμως η καλή αυτή πορεία ανεστράφη. Με βάση τα στοιχεία του 3ου τριμήνου που δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ στις 17/12, η διαφορά ήταν και πάλι στο 6,9%.
Συνολικά, λοιπόν, οι άνεργοι ήταν 11,3 χιλιάδες περισσότεροι το τρίτο τρίμηνο του 2020 σε σχέση με το πρώτο, όμως οι άνεργοι άντρες ήταν 12,6 χιλιάδες λιγότεροι, ενώ οι άνεργες γυναίκες ήταν 23,9 χιλιάδες περισσότερες.
Ταυτόχρονα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας, είχαμε ιστορικά και σημαντική διαφοροποίηση στα εισοδήματα των εργαζομένων μεταξύ ανδρών/γυναικών – κατά 20,6% το 2018 σύμφωνα με άλλη έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ. Είναι σαφές ότι η υψηλότερη ανεργία πιέζει και τα εισοδήματα προς τα κάτω, μεγεθύνοντας το πρόβλημα της ανισότητας.
Το γιατί αυτή η καλή πορεία φαίνεται να αντιστρέφεται από την πανδημία δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμη με βεβαιότητα. Έχουμε όμως μία υποψία. Αυτή αφορά ακούσιες συνέπειες της άδειας ειδικού σκοπού. Αυτή θεσμοθετήθηκε για να διευκολύνει τους εργαζόμενους γονείς των οποίων τα παιδιά επηρεάζονται από το κλείσιμο των σχολείων.
Η άδεια ειδικού σκοπού είναι ένα κυλιόμενο σχήμα 4 ημερών το κόστος του οποίου επιμερίζεται κατά το ήμισυ στον εργοδότη. Δίδεται δε η δυνατότητα στους δύο γονείς να την μοιραστούν μεταξύ τους όπως θέλουν (είτε ο ένας είτε και οι δύο σε ότι εναλλαγή κρίνουν).
Φυσικά ο νομοθέτης (εύλογα) δε διαχωρίζει το φύλο του γονιού που θα πάρει την άδεια. Όμως αν ο εργοδότης εκτιμά ότι είναι πιθανότερο να την πάρουν εργαζόμενες μητέρες, είναι κατά συνέπεια πιθανότερο (και επιχειρηματικά εύλογο) να δώσει αναλογικά περισσότερες ευκαιρίες σε άνδρες.
Ποια θα ήταν η εξέλιξη της αγοράς εργασίας αν η άδεια ειδικού σκοπού ήταν υποχρεωτικά εναλλασσόμενη μεταξύ των δύο γονιών δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε. Ως μέτρο προσωρινό στη φύση του έχει στόχο τη μέγιστη διευκόλυνση και μάλλον το πετυχαίνει ως έχει. Το προκύπτον πισωγύρισμα ελπίζουμε να είναι επίσης προσωρινό, αλλά δυστυχώς οι ανισότητες συνήθως είναι επίμονες.
Οι γιορτινές μέρες μας φέρνουν κατά νου και τις παραδόσεις μας. Δεν είναι όμως όλες οι παραδόσεις μας θετικές, και οφείλουμε να τις επαναξιολογούμε και να προσαρμοζόμαστε.
Η Άνικα ανακάτευε το χυλό με το κουτάλι της γύρω γύρω στο πιάτο, αλλά δεν κατάφερνε να καταπιεί ούτε κουταλιά.
– Και γιατί πρέπει να τον φάω; Ρώτησε γεμάτη παράπονο.
– Τι ανόητη ερώτηση, την αποπήρε η Πίπη. Και βέβαια πρέπει να φας το θαυμάσιο χυλό σου. Αν δεν τον φας, δε θα μεγαλώσεις, ούτε θα γίνεις γερή και δυνατή. Κι αν δε γίνεις γερή και δυνατή, δε θα μπορέσεις κάποτε να καταφέρεις και τα δικά σου παιδιά να φάνε το θαυμάσιο χυλό τους. Α, όχι, Άνικα! Για φαντάσου μονάχα τι τρομαχτική ανακατωσούρα γύρω από την κατανάλωση του χυλού θα μπορούσε να φέρει σε τούτη τη χώρα μια συμπεριφορά σαν και τη δική σου!
Η Πίπη Φακιδομύτη στις νότιες θάλασσες, Άστριντ Λιντγκρεν, εκδόσεις Ψυχογιός, Μάρτιος 2010.
* Ο κ. Σόλων Μόλχο είναι finance analyst.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
