«Να ζεις μέχρι δακρύων»

Πέρυσι, τέτοιο καιρό, μαλώναμε για τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο της Βασιλίσσης Σοφίας. Τον «εντυπωσιακό» αν μη τι άλλο στολισμό με τα… φωτόσπαθα. Σε άλλους άρεσαν, σε άλλους όχι, οκ… πλάκα είχε.

Ήταν από τους πρώτους πολυτελείς τσακωμούς μας μετά το πέρας της κρίσης. Προβλήματα 1ου κόσμου, λέγαμε. Επιτέλους κιόλας…

Μόλις ένας χρόνος μετά και μοιάζει σαν να έχει περάσει ένας αιώνας από τότε- βρισκόμαστε σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.

Το πρόβλημα τώρα είναι συνολικό και παγκόσμιο, τα εφετινά Χριστούγεννα -κατά πως φαίνεται- θα είναι αλλιώς: μοναχικά, δύσκολα. «Πανδημικά».

«Να ζεις μέχρι δακρύων», είχε γράψει ο Αλμπέρ Καμύ και γίνεται επίκαιρο υπό την έννοια ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, ότι η ζωή μπορεί να ανατραπεί πλήρως από τη μια στιγμή στην άλλη κι από εκεί που λες «εντάξει είμαστε» να βρεθείς από τις 21.00 κλεισμένος στο σπίτι, μόνος και να μην σου επιτρέπεται να πας ούτε βόλτα.

Αν κάποιος περιέγραφε πέρυσι, ενώ διαφωνούσαμε για τα «φωτόσπαθα», το πώς θα είμαστε ένα χρόνο μετά, θα του συστήναμε (αφού κόψει τα παραισθησιογόνα) να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων επιστημονικής φαντασίας- το σενάριο θα ήταν τόσο δυστοπικό που θα έμοιαζε αδιανόητο και απολύτως απίστευτο. Το σενάριο που εξελίσσεται και ζούμε δηλαδή.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και αυτά είναι τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας. Πάνω σε αυτά στοχαζόμαστε, με αυτά ζούμε. Εδώ είμαστε…

Άρα, ας κρατήσουμε τα διδάγματα αυτής της σκληρής στιγμής: Να απολαμβάνουμε όσα έχουμε, όταν τα έχουμε. Να εκτιμάμε απλά και μικρά πράγματα, όπως μια βόλτα και έναν καφέ με φίλους- το ότι είμαστε καλά, έτσι σκέτο. Κι όσο μπορούμε ας ζούμε μέχρι δακρύων: Με πάθος και ένταση, διότι, βλέπετε, από τα «φωτόσπαθα» φτάσαμε στα κλειστά Χριστούγεννα με μάσκες, sms, lockdown και έναν ιό που δεν λέει να φύγει…

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News