Αν ζούσαμε όντως σε «αυτιστική» κοινωνία

Η φράση είχε γίνει της μόδας στα χρόνια της μεγάλης κρίσης του  2010 -2015. Μέσα στην πληθώρα των τοξικών σχολίων στα σόσιαλ μίντια και των προκλητικών δημόσιων δηλώσεων ακούγαμε για την «αυτιστική κοινωνία», για μία κυβέρνηση, αντιπολίτευση, τρόικα (ο στόχος δεν είχε σημασία) που συμπεριφέρεται «σαν αυτιστικό παιδί».

Ο «αυτιστικός» ήταν ξαφνικά ο απροσάρμοστος, αυτός που κάνει χαλασμό χωρίς λόγο, που ακολουθεί εμμονικά έναν δρόμο προς την καταστροφή, που αδιαφορεί για τους άλλους, κάποιος ανίκανος ή επικίνδυνος. Ελάχιστοι βεβαίως από όσους χρησιμοποιούσαν με ευκολία τη λέξη γνώριζαν τι πραγματικά σημαίνει αυτισμός ή  πώς είναι  να ζεις στο φάσμα, ποιος είναι ο αγώνας που δίνουν καθημερινά τα αυτιστικά παιδιά και οι οικογένειές τους, ποια κοινά χαρακτηριστικά έχουν, αλλά και πόσο διαφέρει το καθένα, όπως συμβαίνει με όλα τα παιδιά.

Τα πνεύματα ηρέμησαν και τη φράση αυτή τη συναντάω λιγότερο συχνά, αν και ακόμη με θυμώνει. Δεν είναι μόνο η απρέπεια του να χρησιμοποιείς μία αναπτυξιακή διαταραχή ως προσβλητικό χαρακτηρισμό. Είναι το γεγονός ότι σκέφτομαι πως εάν η κοινωνία και το κράτος μας ήταν πράγματι «αυτιστικά» θα αγαπούσαν το πρόγραμμα. Θα ήθελαν ακρίβεια. Θα τους ενοχλούσε η άσκοπη φασαρία, θα έκαναν σαματά μπροστά στην ασυνέπεια και τη φλυαρία. Θα απαιτούσαν συνέπεια, συνέχεια, αφοσίωση. Θα δέχονταν τις συμβουλές των ειδικών, θα μάθαιναν, θα έθεταν στόχους και τελικά θα τους πετύχαιναν.

Τα αυτιστικά παιδιά προσλαμβάνουν και επεξεργάζονται διαφορετικά από εμάς κάθε ερέθισμα και πληροφορία, αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερα ικανά. Το έχει εξηγήσει πολύ καλά το Autism Speaks: «Αν μία κονσόλα Xbox δεν παίζει το PlayStation δεν σημαίνει ότι έχει χαλάσει».  

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News