Στη φουρτούνα θες καπετάνιο 

Έτυχε στη χώρα να γιορτάσει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 έχοντας απέναντι της και πάλι έναν εχθρό από τον οποίο παλεύει να απελευθερωθεί. Μόνο που στην τρέχουσα συνθήκη είναι αόρατος – τον γνωρίζουμε σταδιακά, βήμα προς βήμα, βοηθούσης της επιστήμης. 

Ένας πόλεμος που έχει πλέον χρονίσει και η επέτειος του 21 βρήκε τη χώρα στο χειρότερο σημείο της μάχης- εκεί όπου τα πράγματα μοιάζουν οριακά (το 83,24% των ΜΕΘ έχει γεμίσει) και το ηθικό, λόγω της αναπόφευκτης κόπωσης, δεν είναι πια ακμαίο όπως στην πρώτη φάση, όταν πιστώθηκε στους πολίτες, μα και στη χώρα ολόκληρη, η επιτυχία στη διαχείριση, που βασίστηκε στην ομόθυμη συστράτευση (σε συνδυασμό και με τον φόβο μπροστά στον άγνωστο ιό). 

Μήνες μετά, μάχες χάνονται (λάθη γίνονται, το μείγμα των μέτρων δεν είναι πάντα ιδανικό, υπάρχει απροθυμία για συνεπή τήρηση των μέτρων), αλλά αυτός ο πόλεμος- που είναι επί της ουσίας παγκόσμιος- πρέπει να κερδηθεί. Είμαστε υποχρεωμένοι να αντέξουμε για να διαπλεύσουμε αυτές τις συμπληγάδες. Έχουμε καθήκον. 

Οι προσπάθειες είναι δεδομένες, το οπλοστάσιο συγκεκριμένο, μα κάτι έχει χαθεί στη διαδρομή- κάτι έχει μείνει πίσω και παραμερίστηκε, λες και υπήρχε η πολυτέλεια για τέτοια λάθη. Η επικοινωνία της κυβέρνησης όσον αφορά στη διαχείριση της πανδημίας εδω και καιρό χωλαίνει. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ανεπαρκές, αν όχι λάθος- δεν μπορείς να πείσεις τον πολίτη που βρίσκεται στα όρια του να δεχθεί ότι απλώς κάθε μέρα θα στενεύουν τα περάσματα, χωρίς να εξηγείς το όφελος του κάθε μέτρου, χωρίς να παρουσιάζεις επακριβώς τα δεδομένα, χωρίς να ζητάς τη στράτευση του σε έναν αγώνα, κερδίζοντας κατ’ αρχάς την καρδιά του. 

Είναι στοιχειώδης ανθρώπινη ψυχολογία- θες τον πολίτη σύμμαχο σου συνειδητό, όχι παραζαλισμένο, εκνευρισμένο, οργισμένο, απελπισμένο και –ως εκ τούτου- πρόθυμο να σπάσει τα μέτρα ή να παίξει «κλέφτες και αστυνόμους» για να αποφύγει κάποιο αστυνομικό μπλόκο.

Η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι οριακή, τα κρούσματα αυξάνονται, ο εμβολιασμός δεν έχει την απαιτούμενη ταχύτητα- η ατμόσφαιρα παραμένει πνιγηρή. Σε αυτή τη φάση του πολέμου όλοι πρέπει να ενεργοποιηθούμε. 

Μια ύστατη λύση θα ήταν να επαναληφθεί η  καθημερινή ενημέρωση από έναν άνθρωπο με πειθώ, ενσυναίσθηση και βαθιά γνώση της κατάστασης. Όταν εφαρμόζεις για το ΕΣΥ το «ακραίο σενάριο» που έχεις εκπονήσει, όταν προχωράς σε επιστράτευση γιατρών, τότε ειναι και η στιγμή να ρίξεις στη μάχη όλα τα χαρτιά σου. Ενημέρωση με ανάγνωση επί τροχάδην και βαρετά μηνύματα δεν έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα – δεν φτιάχνει αφήγημα με αρχή, μέση και τέλος – δεν δίνει σαφές  χρονοδιάγραμμα, απουσιάζει η ελπίδα. 

Στην φουρτούνα θες καπετάνιο: Ζητάς από  τον Σωτήρη Τσιόδρα να πιάσει το τιμόνι διότι λείπει απελπιστικά.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News