μαζί

«Γλωσσού» είναι ένας προσβλητικός προσδιορισμός που δεν έχει αρσενικό αντίστοιχο. Ενσωματώνει, δε, όλα τα στερεότυπα για τη «θέση της γυναίκας» που είναι προβληματικά και αποτελούν εμπόδιο στην πραγματική ισότητα.

Το φεμινιστικό κίνημα έχει καταφέρει μεγαλειώδεις νίκες στο δυτικό κόσμο από το ξεκίνημά του στα τέλη του 18^ου αιώνα. Το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, το δικαίωμα στην εκπαίδευση αποτελούν από τα πιο θεμελιώδη στοιχεία που έχουν αλλάξει την κοινωνία μας. Πιο πρόσφατα, έχουμε θεσμοθετήσει το δικαίωμα για πρόσβαση στην εργασία χωρίς διακρίσεις και την ίση αμοιβή για ίση εργασία. Στα χαρτιά.

Στην πραγματικότητα, όπως έχουμε δει πολλές φορές και τόνισε και ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ στις αρχές του μήνα η ανεργία των γυναικών παραμένει υψηλότερη. Οι αμοιβές τους, επίσης, παραμένουν – 13% σύμφωνα με την τελευταία μελέτη του ΣΕΒ – χαμηλότερες.  Γιατί όμως επιμένουν αυτές οι διαφορές αφού έχει νομοθετηθεί η ισότητα;

Στην Ελλάδα έχουμε κακές επιδόσεις ως προς την εφαρμογή της νομοθεσίας μας – από την απαγόρευση του καπνίσματος που ούτε στη βουλή που την ψήφισε δεν εφαρμόζεται, ως την πλαστική σακούλα ή πιο πρόσφατα τα πλαστικά καλαμάκια. Όμως το συγκεκριμένο πρόβλημα, της πλημμελούς εφαρμογής της νομοθεσίας για την ισότητα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Σύμφωνα με την ετήσια ανάλυση για το 2024 του World Economic Forum η Ελλάδα βρίσκεται στην 80^η θέση μεταξύ 146 χωρών σε θέματα οικονομικής ισότητας, με σκορ 0,68 (1= ισότητα). Στην κλίμακα του WEF καμία χώρα δεν έχει πραγματικά επιτύχει την ισότητα. Την πρώτη θέση έχει η Λιβερία με σκορ 0,874. Γιατί, λοιπόν, ενώ η ισότητα είναι νομοθετημένη σε τόσο πολλές χώρες, οι διακρίσεις επιμένουν;

Μία απάντηση έρχεται να δώσει μία νέα έκφραση του φεμινισμού, ο μικροφεμινισμός. Η ιδέα είναι ότι καθώς η νομοθεσία δεν αφορά εκλογικό δικαίωμα ή κάτι άλλο που ρυθμίζεται κεντρικά, αλλά απαιτεί την ενεργή συμμετοχή κάθε επιχείρησης, αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν είναι ο νόμος, αλλά οι στάσεις και αντιλήψεις του κόσμου.

Μικροφεμινιστικές ενέργειες κάνουμε υποσυνείδητα εδώ και χρόνια όλοι οι φεμινιστές γυναίκες και άντρες χωρίς, μέχρι τώρα, να έχουμε όνομα-ομπρέλα για αυτό. Είναι οι μικρές καθημερινές συνήθειες απείθειας στην παράδοση, το στερεότυπο, τον αυτόματο πιλότο, τη ρύμη του λόγου. Είναι η άρνηση να χρησιμοποιήσουμε προσδιορισμούς όπως «γλωσσού» ή να υποθέσουμε το φύλο τ@ γιατρού, πιλότου, υπουργού ή ανάποδά τ@ δασκάλου, νοσηλευτή, καθαριστή επειδή η απαρχαιωμένη γραμματική μας και τα κοινωνικά στερεότυπα μας σπρώχνουν στη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Είναι η επιτηδευμένη προσπάθεια να ρωτάμε κάθε φορά που αναφέρεται μία αθλητική ομάδα αν μιλάμε για την ομάδα ανδρών ή γυναικών. Είναι @ τραπεζικ@ που βάζει πάντα πρώτο το όνομα της γυναίκας σε κοινούς τραπεζικούς λογαριασμούς που ανοίγει.

Ο όρος πήρε διαστάσεις μέσα από το τικτοκ στις αρχές του έτους, η οργάνωση δηλαδή αυτού του τρόπου σκέψης σε συλλογικό αντί για ατομικό επίπεδο είναι ακόμη στην αρχή της. Μία αναζήτηση στο google με τον όρο feminism επιστρέφει 313 εκ αποτελέσματα, ενώ με τον όρο microfeminism μόλις 35 χιλ. Οι αλλαγές που προσπαθεί να επιφέρει αυτή η προσέγγιση δεν νομοθετούνται. Είναι ουσιαστικά μία μικρή καθημερινή αποδόμηση των στερεότυπων της πατριαρχίας. Μπορεί όμως στην παρούσα χρονική στιγμή να είναι πιο αποτελεσματική ως προς την βελτίωση των επιδόσεων στην ισότητα από νομοθετικές πρωτοβουλίες, διαδηλώσεις ή άλλες θεαματικές κινήσεις, ιδιαίτερα αν μαζικοποιηθεί.

Φώναξε μόνη σου και είσαι υστερική. Φωνάξτε μαζί και είστε ιστορικοί.

Σύνθημα διαδηλώσεων #metoo, ΗΠΑ (ανώνυμο).

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News