αργά, βρώμικα δάκρυα
Με αφορμή πρόσφατες συζητήσεις για την αποχή των νέων από τις εκλογές και κατά πόσο αυτό αποτελεί αποστροφή της πολιτικής γενικότερα ή των πολιτικών ειδικότερα, ανατρέξαμε στην πρόσφατη έρευνα Τι Πιστεύουν οι Έλληνες της διαΝΕΟσις. Η έρευνα προσφέρει πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση κατά ηλικιακή ομάδα των απαντήσεων, συνεπώς είναι και ένας τρόπος να εστιάσουν οι πολιτικοί που ενδιαφέρονται για τους νέους σε αυτά που ενδιαφέρουν τους ίδιους. Εδώ παραθέτουμε κάποια ενδεικτικά ποσοτικά στοιχεία σε επτά γραφήματα, όπου οι απαντήσεις των νέων διαφοροποιούνται από αυτές των μεγαλύτερων.
Ερώτηση Α7: Η τεχνητή νοημοσύνη θα επηρεάσει τη διαχείριση του χρόνου μου. Οι θετικές απαντήσεις κατά ηλικιακή ομάδα έχουν ως εξής:
Ερώτηση Α13: Γενικότερα, όσον αφορά την παραβατικότητα, πιστεύετε ότι αν αυστηροποιηθούν οι ποινές, θα μειωθεί ή όχι; Θετικές απαντήσεις:
Ερώτηση Α25/4 Προστατεύονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων; Ισχύει, πολύ:
Ερώτηση Α26/5 Πόσο εμπιστεύεστε κάθε έναν από τους παρακάτω θεσμούς ή δομές; Αστυνομία. Δεν τον εμπιστεύομαι καθόλου:
Ερώτηση Β20/3 Τα τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης, πολλοί μετανάστες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι επιπτώσεις; Μείωση εγκληματικότητας. Σίγουρα ναι:
Ερώτηση Β1/1 Ποια συναισθήματα σάς διακατέχουν πιο έντονα σήμερα ως Έλληνα/Ελληνίδα; (Πρώτη αναφορά) Απογοήτευση:
Ερώτηση Β3/3 Πώς πιστεύετε ότι θα είναι η Ελλάδα σε δέκα χρόνια από σήμερα; Θα έχει λύσει πολλά από τα προβλήματά της. Συμφωνώ απόλυτα:
Θα εντοπίζαμε, με βάση τα παραπάνω, τρεις γενικούς άξονες. Πρώτων (Α7), οι νέοι αντιμετωπίζουν την τεχνολογία λιγότερο φοβικά. Δεύτερον (Α13, Α25, Α26, Β20), είναι πιο ανοιχτοί σε μειονότητες και πιο αρνητικοί προς την καταστολή (ποινές/αστυνομία). Και τρίτον (Β1, Β3), είναι έξαλλοι.
Sucede que me canso de ser hombre.
Sucede que entro en las sastrerías y en los cines
marchito, impenetrable, como un cisne de fieltro
navegando en un agua de origen y ceniza.
El olor de las peluquerías me hace llorar a gritos.
Sólo quiero un descanso de piedras o de lana,
sólo quiero no ver establecimientos ni jardines,
ni mercaderías, ni anteojos, ni ascensores.
Sucede que me canso de mis pies y mis uñas
y mi pelo y mi sombra.
Sucede que me canso de ser hombre.
Sin embargo sería delicioso
asustar a un notario con un lirio cortado
o dar muerte a una monja con un golpe de oreja.
Sería bello
ir por las calles con un cuchillo verde
y dando gritos hasta morir de frío.
No quiero seguir siendo raíz en las tinieblas,
vacilante, extendido, tiritando de sueño,
hacia abajo, en las tripas mojadas de la tierra,
absorbiendo y pensando, comiendo cada día.
No quiero para mí tantas desgracias.
No quiero continuar de raíz y de tumba,
de subterráneo solo, de bodega con muertos
ateridos, muriéndome de pena.
Por eso el día lunes arde como el petróleo
cuando me ve llegar con mi cara de cárcel,
y aúlla en su transcurso como una rueda herida,
y da pasos de sangre caliente hacia la noche.
Y me empuja a ciertos rincones, a ciertas casas húmedas,
a hospitales donde los huesos salen por la ventana,
a ciertas zapaterías con olor a vinagre,
a calles espantosas como grietas.
Hay pájaros de color de azufre y horribles intestinos
colgando de las puertas de las casas que odio,
hay dentaduras olvidadas en una cafetera,
hay espejos
que debieran haber llorado de vergüenza y espanto,
hay paraguas en todas partes, y venenos, y ombligos.
Yo paseo con calma, con ojos, con zapatos,
con furia, con olvido,
paso, cruzo oficinas y tiendas de ortopedia,
y patios donde hay ropas colgadas de un alambre:
calzoncillos, toallas y camisas que lloran
lentas lágrimas sucias.
Πάμπλο Νερούδα, 1935
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
