Γιατί προσπαθούμε να σώσουμε ένα απλό… ρεβύθι
Όταν ανοίγετε μια κονσέρβα με ρεβίθια και «ψαρεύετε» τα ξερά και αλμυρά φασολάκια, λαμβάνεται μέρος σε μια ιστορία, η οποία ξεκίνησε πριν από περίπου 10.000 χρόνια. Ο πρόγονος του σύγχρονου ρεβιθιού, ένα άγριο φυτό της Μέσης Ανατολής (πιθανότατα είχε μικροσκοπικούς και σκληρούς σπόρους), καλλιεργήθηκε από τον άνθρωπο την ίδια εποχή με το σιτάρι και το κριθάρι. Άρχισε να εξελίσσεται, ενόσω οι πρώτοι αγρότες επέλεξαν φυτά, των οποίων οι σπόροι ήταν μεγαλύτεροι και πιο χυμώδεις.
Οι ερευνητές πιστεύουν τώρα ότι αφότου τα ρεβίθια «εξημερώθηκαν» για πρώτη φορά στην Τουρκία, η καλλιέργειά τους παρέμεινε στάσιμη για χιλιετίες. Το αποτέλεσμα ήταν μια γενετική «συμφόρηση», η οποία κατέστησε όλα τα σημερινά ρεβίθια απογόνους μιας σχετικά μικρής ομάδας ρεβιθιών πριν από χίλια χρόνια. Και οι σύγχρονες ποικιλίες που καλλιεργούνται από τους περισσότερους αγρότες έχουν χαμηλή γενετική ποικιλότητα, πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύουν να αποτύχουν υπό το βάρος της κλιματικής αλλαγής. Χαρτογραφώντας τη γενετική σύνθεση του οσπρίου με περισσότερες λεπτομέρειες, οι επιστήμονες ελπίζουν να διευκολύνουν τους αγρότες να επαναφέρουν την ποικιλομορφία στα γονίδια του ρεβιθιού, επιτρέποντάς του να επιβιώσει από την ξηρασία, τις πλημμύρες και τις ασθένειες.
Τα ρεβίθια είναι εδώ και καιρό βασική καλλιέργεια στον αναπτυσσόμενο κόσμο, παραδέχθηκε ο Rajeev Varshney, διευθυντής στο Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας Καλλιεργειών στο Χαϊντεραμπάντ της Ινδίας και συγγραφέας της νέας μελέτης.
Η Ινδία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ρεβιθιών στον κόσμο, παράγοντας περισσότερους από 10 εκατομμύρια τόνους το 2019. Ωστόσο, το status των ρεβιθιών ως καλλιέργειας του αναπτυσσόμενου κόσμου σημαίνει ότι δεν έχουν λάβει τόση προσοχή όσο άλλα προϊόντα, όπως το καλαμπόκι, συνέχισε ο Δρ Varshney.
Στη μελέτη, οι ερευνητές ανέλυσαν την αλληλουχία του DNA από 3.366 δείγματα ρεβιθιών, τα οποία εκτείνονταν από άγριους συγγενείς του σπόρου έως σύγχρονες σοδειές. Εντόπισαν ένα σύνολο γονιδίων, το οποίο είχε κοινά φυτά, καθώς και μια μεγάλη ποικιλία άλλων γονιδίων, συμπεριλαμβανομένων μερικών που οι επιστήμονες δεν είχαν ανακαλύψει πριν. Αυτά τα κοινά γονίδια είναι πιθανό να ευθύνονται για τα βασικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται όλα τα φυτά, ενώ τα μοναδικά γονίδια, από την άλλη πλευρά, μπορεί να περιλαμβάνουν ειδικές ικανότητες, όπως η αντοχή στην ξηρασία και η προστασία από ασθένειες. Προχωρώντας περαιτέρω, οι ερευνητές βρήκαν σύνολα γονιδίων, μερικά βρέθηκαν σε παλαιότερες ποικιλίες, τα οποία μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμα για τα σύγχρονα ρεβίθια.
Ο Δρ Varshney δήλωσε ότι από τη στιγμή που ένα γενετικό χαρακτηριστικό, όπως η αντίσταση σε μια μυκητιακή ασθένεια, μεταφερθεί σε μια συγκεκριμένη ποικιλία, όλα τα άτομα θα έχουν το ίδιο ακριβώς εργαλείο για να εμποδίσουν τη μόλυνση. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον μια μορφή της νόσου εξελιχθεί και ξεπεράσει αυτή την άμυνα, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι καταστροφικά. «Ολόκληρη η σοδειά, ολόκληρο το χωράφι, θα αφανιστεί», προειδοποίησε.
Ο Δρ Varshney εξήγησε ότι η αναπαραγωγή πιο ανθεκτικών ρεβιθιών είναι μια διαδικασία που πρέπει να ξεκινήσει τώρα, χρησιμοποιώντας γενετικές πληροφορίες για την επιτάχυνση της διαδικασίας. Εάν οι αγρότες ξυπνήσουν μια μέρα και ανακαλύψουν ότι χρειάζονται ένα ρεβίθι που μπορεί να ευδοκιμήσει στους 40 βαθμούς Κελσίου, «αυτό θα είναι πολύ δύσκολο», τόνισε ο Δρ Varshney. «Πρέπει η διαδικασία να είναι σταδιακή».
Copyright:
2021 The New York Times
Διαβάστε επίσης:
Γιατί οι «σωστές» φάλαινες βρίσκονται σε κίνδυνο
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
