Καρκίνος χωρίς χημειοθεραπεία;

Η Δρ Seema Doshi τρομοκρατήθηκε, όταν βρήκε ένα εξόγκωμα στο στήθος της, το οποίο -όπως επιβεβαιώθηκε- ήταν τελικά καρκινικό. 

«Αυτό ταρακούνησε τον κόσμο μου» δήλωσε η ίδια, δερματολόγος στο προάστιο Φράνκλιν της Βοστώνης, η οποία ήταν 46 ετών όταν έμαθε για τη διάγνωσή της. «Σκέφτηκα ότι “αυτό είναι, θα πρέπει να κάνω χημειοθεραπεία”». 

Έκανε λάθος. 

Η Δρ Doshi κατέστη η κερδισμένη μιας «ήσυχης» επανάστασης στη θεραπεία του καρκίνου του μαστού. Η χημειοθεραπεία για δεκαετίες θεωρούταν «ο κανόνας, το δόγμα» για την αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού και άλλων ειδών καρκίνου, υπενθύμισε ο Δρ Gabriel Hortobagyi, ειδικός στον καρκίνο του μαστού στο MD Anderson Cancer Center του Χιούστον. Όμως, τα δεδομένα δείχνουν ότι η μέθοδος αρχίζει και θεωρείται ξεπερασμένη. 

Για πολλούς (ασθενείς) υπάρχουν καλύτερες επιλογές με μια διευρυμένη γκάμα φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων των αναστολέων οιστρογόνων και των φαρμάκων που καταστρέφουν τους καρκίνους προσβάλλοντας συγκεκριμένες πρωτεΐνες στην επιφάνεια των όγκων. Οι ογκολόγοι επίσης, είναι πλέον πιο πρόθυμοι να περιορίσουν τις μη χρήσιμες θεραπείες. 

Το αποτέλεσμα αυτό γλιτώνει χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο από τη διαδικασία της χημειοθεραπείας, η οποία συνοδεύεται από απώλεια μαλλιών, ναυτία, κόπωση και πιθανή βλάβη στην καρδιά, στα νεύρα, στα χέρια και τα πόδια. 

Η μείωση της χρήσης της χημειοθεραπείας ισχύει και για ορισμένους άλλους καρκίνους, συμπεριλαμβανομένου και του καρκίνου του πνεύμονα. 

Οι οδηγίες του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού ήταν αρκετές σκληρές πριν από 30 χρόνια: Χημειοθεραπεία για περίπου το 95% των ασθενών. 

Μια πρώτη αλλαγή ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια, όταν το Herceptin εγκρίθηκε ως θεραπεία για περίπου το 30% των ασθενών που έχουν μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη στην επιφάνεια του όγκου τους. Χορηγήθηκε μαζί με τη χημειοθεραπεία και μείωσε την πιθανότητα υποτροπής κατά το ήμισυ και τον κίνδυνο θανάτου από καρκίνο του μαστού κατά ένα τρίτο. 

Μια μελέτη σε σχεδόν 3.000 γυναίκες, οι οποίες υποβλήθηκαν σε θεραπεία από το 2013 έως το 2015, διαπίστωσε ότι εκείνα τα χρόνια, η χρήση της χημειοθεραπείας σε περιπτώσεις πρώιμου καρκίνου του μαστού μειώθηκε από το 26% στο 14%. 

Η φθηνότερη και ταχύτερη εξέταση της αλληλουχίας των γονιδίων διευκόλυνε τον έλεγχο των όγκων, ο οποίος γινόταν για να διαπιστωθεί αν ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένα φάρμακα. Γενετικές δοκιμές σε πρωτεΐνες καρκινικών κύτταρων, μπορούσαν να προβλέψουν με ακρίβεια ποιος θα ωφεληθεί από τη χημειοθεραπεία. 

Υπάρχουν τώρα, τουλάχιστον 14 νέα στοχευμένα φάρμακα για τον καρκίνο του μαστού στην αγορά, με δεκάδες άλλα να βρίσκονται σε κλινική δοκιμή και εκατοντάδες στο στάδιο της αρχικής ανάπτυξης. 

Ο μέσος χρόνος ζωής για τις γυναίκες με μεταστατικό καρκίνο του μαστού, οι οποίες είναι επιλέξιμες για τη χορήγηση του Herceptin, αυξήθηκε από 20 μήνες στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, σε περίπου 57 μήνες σήμερα. Για τις γυναίκες με όγκους που «τρέφονται» με οιστρογόνα, ο μέσος χρόνος ζωής αυξήθηκε από περίπου 24 μήνες τη δεκαετία του ‘70, σε σχεδόν 64 μήνες σήμερα.  

Τώρα μερικοί (καρκινικοί όγκοι) βρίσκονται σε ύφεση 10 ή και 15 χρόνια μετά την αρχική τους θεραπεία, σχολίασε ο Δρ Hortobagyi. 

Ο ογκολόγος της Δρ Doshi, Δρ Eric Winer του Ινστιτούτου Καρκίνου Dana-Farber, της ανέφερε ότι ένα γενετικό τεστ στον όγκο της έδειξε ότι δεν θα είχε κανένα σημαντικό όφελος από τη χημειοθεραπεία. Μια ορμονική θεραπεία για να σταματήσει την τροφή του καρκίνου με οιστρογόνα, θα αρκούσε. 

Τα νέα για τον καρκίνο του πνεύμονα είναι επίσης ελπιδοφόρα, με τα ποσοστά επιβίωσης να τριπλασιάζονται για τους ασθενείς. 

Όταν ο Δρ Roy Herbst του Πανεπιστημίου Yale ξεκίνησε την ογκολογία πριν από περίπου 25 χρόνια, σχεδόν κάθε ασθενής με καρκίνο του πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο, έκανε χημειοθεραπεία. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι όγκοι συνέχιζαν να αναπτύσσονται και να εξαπλώνονται. Λιγότεροι από τους μισούς ασθενείς θα ζούσαν ένα χρόνο αργότερα. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης ήταν μόλις 5% έως 10%. 

Αυτές οι απογοητευτικές στατιστικές μόλις και μετά βίας βελτιώθηκαν το 2010, όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι πιο στοχευμένες θεραπείες. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης για ασθενείς σε προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα πλησιάζει πλέον το 30%. 

Αλλά τα φάρμακα κάποια στιγμή σταματούν να λειτουργούν για τους περισσότερους, παραδέχθηκε  ο Δρ Bruce Johnson, ειδικός στον καρκίνο του πνεύμονα στη Dana-Farber. Σε εκείνο το σημείο πολλοί ξεκινούν τη χημειοθεραπεία, η μόνη επιλογή που απομένει. 

Ένας άλλος τύπος θεραπείας για τον καρκίνο του πνεύμονα αναπτύχθηκε πριν από περίπου πέντε χρόνια: Η ανοσοθεραπεία, η οποία χρησιμοποιεί φάρμακα για να βοηθήσει το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτεθεί στον καρκίνο. Χορηγείται για δύο χρόνια. Χάρη σε αυτή, το προσδόκιμο ζωής έχει σχεδόν διπλασιαστεί, σημείωσε ο Δρ Charu Aggarwal, ειδικός στον καρκίνο του πνεύμονα στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. 

Ο Δρ imothy Burns από το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, δηλώνει έκπληκτος από το πώς έχει αλλάξει η θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα. 

«Εξακολουθούμε να επικαλούμαστε τον έναν χρόνο ζωής, αλλά τώρα μιλάμε και για δύο, τρία, τέσσερα ή και πέντε χρόνια». 

Ο Mark Catlin, ο οποίος νοσηλεύεται στο Dana-Farber, είναι ένας από αυτούς τους ασθενείς. Το 2014 τού είπαν ότι θα μπορούσε να λάβει μια στοχευμένη θεραπεία, αλλά πιθανότατα θα σταματούσε να λειτουργεί μετά από μερικά χρόνια. Σήμερα είναι 70 ετών και εξακολουθεί να παίρνει τη θεραπεία. Δύο χάπια την ημέρα, χωρίς παρενέργειες. 

Το φάρμακό του, το Crizotinib, το οποίο παρασκευάζεται από την Pfizer, έχει τιμή 20.000 δολάρια το μήνα. Η συνδρομή του κ. Catlin είναι 1.000 δολάρια τον μήνα. 

Αλλά, όπως λέει, «με κρατάει ζωντανό». 

Copyright:
2021 The New York Times

Διαβάστε επίσης: 

Νέα στοιχεία για την προέλευση του κορωνοϊού σε νυχτερίδες

Εναποθέτοντας τις ελπίδες στον γιατρό των φτωχών

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News