Και μετά το εμβόλιο υπάρχει αρκετή δουλειά

Των James Gorman και Carl Zimmer

Το 1988 σε μία σημαντική έκθεση για τις πανδημίες, ο Νομπελίστας Joshua Lederberg, υπενθύμισε στην ιατρική κοινότητα πως όταν έχουμε να κάνουμε με μεταδοτικές ασθένεις οι νόμοι του Δαρβίνου είναι εξίσου σημαντικοί με τα εμβόλια του Παστέρ. 

Καθώς η ιατρική μάχεται βακτήρια και ιούς, αυτοί οι οργανισμοί συνεχίζουν να εξελίσσονται. Ο κ. Ledeberberg συνιστούσε επαγρύπνηση: «Δεν έχουμε εγγύηση ότι ο φυσικός εξελιγκτικός ανταγωνισμός των ιών με τα ανθρώπινα είδη θα μπορεί πάντα να μας βρίσκει νικητές» έγραφε. 

Με την ανάδυση των ασφαλών και αποτελεσματικών, όπως φαίνεται, υποψήφιων εμβολίων για τον νέο κορωνοϊό, η ανθρωπότητα μοιάζει να βγαίνει νικήτρια αυτή τη φορά. Αλλά τα εμβόλια δεν θα δώσουν ένα τέλος στην εξέλιξη του ιού, έγραψαν πρόσφατα στο PLoS Biology οι David A. Kennedy και Andrew F. Read, ειδικοί στην αντίσταση των ιών στα εμβόλια, στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. 

«Τίποτα από όσα λέμε δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβραδύνουμε την ανάπτυξη των εμβολίων». Ένα αποτελεσματικό εμβόλιο είναι καθοριστικής σημασίας, υπογράμμισε, αλλά «ας διασφαλίσουμε ότι θα παραμείνει αποτελεσματικό». Οι δημιουργοί των εμβολίων θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ρινικά επιχρίσματα από εθελοντές κατά τις κλινικές δοκιμές για να αναζητήοσυν γενετικές αλλαγές του ιού. Εάν αυτοί στους οποίους είχε χορηγηθεί το εμβόλιο είχαν αλλαγές στον ιό, ενώ εκείνοι στους οποίους είχε χορηγηθεί το πλασίμπο όχι, αυτό θα έδειχνε «πιθανή αντίσταση στην εξέλιξη». 

Υπάρχουν λόγοι να είμαστε αισιόδοξοι. Πριν από αρκετά χρόνια, οι Dr. Kennedy και Dr. Read παρουσίασαν μία ανάλυση της διαφοράς ανάμεσα στην αντίσταση στα φάρμακα και στα εμβόλια. Ούτε τα βακτήρια ούτε οι ιοί αναπτύσσουν αντίσταση στα εμβόλια τόσο εύκολα όσο στους ιούς, έγραψαν. Το εμβόλιο για την ευλογιά δεν έχασε ποτέ την αποτελεσματικότητά του, ούτε εκείνα για την ιλαρά ή την πολιομυελίτιδα, παρά τα χρόνια χρήσης. Τα αντιβιοτικά, από την άλλη, μπορούν γρήγορα να καταστούν άχρηστα, εάν τα παθογόνα αναπτύξουν άμυνες. 

Η βασική διαφορά είναι ότι τα εμβόλια γενικά αντιδρούν πιο νωρίς από τα φάρμακα και ότι το φυσικό ανοσοποιητικό σύστημα που προωθούν είναι συνήθως πιο διαφοροποιημένο, με περισσότερες γραμμές επίθεσης. Επίσης με τα περισσότερα φάρμακα, η παθογένεια έχει ήδη αρχίσει να αναπαράγεται στον ασθενή. Έτσι σε κάποιες περιπτώσεις όπως στην περίπτωση της θεραπείας του HIV ένας συνδυασμός φαρμάκων μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός. 

Ορισμένα εμβόλια, ωστόσο, οδηγούν πράγματι τους ιούς στο να αναπτύξουν αντιστάσεις. Ένας τύπος βακτηρίου που προκαλεί πνευμονία ανέπτυξε αντίσταση σε ένα εμβόλιο όταν συνδυάστηκε στην φύση με υφιστάμενα στελέχη, που ήταν ανθεκτικά.

Τα εμβόλια για τον κορωνοϊό που βρίσκονται τώρα σε φάση ανάπτυξης χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους για να προκαλέσουν το ανοσοποιητικό να αντιδράσει. Ορισμένα χρησιμοποιούν ολόκληρα σωματίδια του ιού, αδρανοποιημένα ή εξασθημένα. Άλλα, όπως αυτά των Pfizer και Moderna, έχουν ως στόχο να κάνουν το ανοσοποιητικό να αντιδράσει μόνο σε ένα τμήμα του κορωνοϊού, τη λεγόμενη πρωτείνη spike. 

Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα, λέει ο δρ. Κένεντι. «Ένα εμβόλιο που στηρίζεται μόνο στην πρωτείνη spike έχει τη δυνατότητα να παράξει μία ευρεία αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος» είπε.

© 2020 The New York Times

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News