Πόσα χρόνια χάθηκαν κατά την πανδημία
H Άννα Κάρτερ θα ήταν 14 ετών εάν ζούσε σήμερα. Σε έναν χρόνο θα πήγαινε στο Λύκειο. Σε δύο θα είχε το δίπλωμα οδήγησης. Κάπου εκεί το μέλλον της αρχίζει να θολώνει- δύο χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα για μία έφηβη. Αλλά η Άννα πέθανε ξαφνικά τον περασμένο Ιούλιο σε ένα νοσοκομείο στο Λότον της Οκλαχόμα. «Κάναμε εισαγωγή στις 06:15» λέει η μητέρα της, Άμπερ Κάρτερ, 42 ετών, «και στις 08:00 ο σύζυγός μου και εγώ φεύγαμε χωρίς την κόρη μας».
Ήταν το πρώτο παιδί που πέθανε από Covid-19 στην Οκλαχόμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που χάθηκαν στην πανδημία στις ΗΠΑ θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη, αλλά υπολογίζεται ότι κατά μέσο όρο κάθε θύμα πέθανε περίπου εννέα χρόνια νωρίτερα, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Νότιας Φλόριντα.
Κάθε θάνατος αντιπροσωπεύει χαμένο χρόνο. «Έχουμε να κάνουμε με μία ολόκληρη ζωή που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί» λέει η κ. Κάρτερ. Τον τελευταίο χρόνο ειδικοί και δημοσιογράφοι παλεύουν να εκφράσουν τι μας πήρε η Covid-19. Αλλά οι ειδικοί της στατιστικής της υγείας χρησιμοποιούν έναν υπολογισμό που ονομάζεται «χαμένα χρόνια ζωής», ο οποίος μετράει πόσα χρόνια θα είχαν τα θύματα ζήσει, εάν δεν είχαν προσληβθεί από τον ιό. Λένε ότι μας βοηθάει να θέσουμε προτεραιότητες.
«Σε κατάσταση πανδημίας, όλοι καταφεύγουν στον ελάχιστον κοινό παρονομαστή που είναι ο αριθμός των θανάτων» λέει ο Άντριου Μπριγκς, καθηγητής του London School of Hygiene and Tropical Medicine. Κοιτάζοντας τα χρόνια που χάθηκαν η προσοχή στρέφεται από τον θάνατο στη ζωή και αποκαλύπτει το βάθος των επιπτώσεων που έχει η πανδημία: Το 2020 η Αμερική έχασε 4 εκατομμύρια έτη δυνητικής ζωής, όπως έδειξε μία διεθνής μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο.
«Είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός, που για να είμαι ειλικρινής δεν έχουμε τη νοητική δυνατότητα να τον επεξεργαστούμε» λέει ο Μίκο Μίρσκιλα εκ των ερευνητών, που συμμετείχαν στη μελέτη και επικεφαλής του Max Planck Institute for Demographic Research στη Γερμανία. Η βιομηχανία της ασφάλειας ζωής θα μπορούσε να μετατρέψει τα χρόνια αυτά σε δολάρια. Οι ειδικοί της υγείας αναφέρονται σε αυτά ως ένα «βάρος» τηυς νόσου. Αλλά είναι επίσης η απώλεια ευκαιριών- να ξεκινήσεις μία νέα οικογένεια, να ανοίξεις μία νέα δουλειά.
«Η ζωή έχει στάδια» λέει η Μέρι Μπάσετ, ειδικός υγείας του Χάρβαρντ. «Και όλοι ελπίζουμε ότι θα τα ζήσουμε όλα». Ακόμη και οι θάνατοι των ηλικιωμένων ήταν πρόωροι.
Πολλοί όπως σχολιάζει ο κ. Μπριγκς είχαν αρχίσει να μιλούν για το πώς αυτοί που πέθαναν θα είχαν ούτως ή άλλως πεθάνει. Η στατιστική του θανάτου είναι πολύ εύκολο να διαστρεβλωθεί γιατί δεν έχουμε πολλές πληροφορίες. Ο κ. Μπριγκς συνέκρινε στη μελέτη του τα χρόνια που χάθηκαν στο πρώτο κύμα της πανδημίας στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και άλλες χώρες. Η μελέτη έδειξε ότι ακόμη και μεγάλης ηλικίας άνθρωποι με υποκείμενα νοσήματα έχουν σημαντικά χρόνια ζωής- πάνω από ένας χρόνος ανά άτομο χάθηκε για εκείνους που είχαν ηλικία από 90 έως 100 ετών. Η μελέτη του Φεβρουαρίου έδειξε ότι οι μεγαλύτερες απώλειες ήταν στην ηλικιακή ομάδα 55 έως 75 ετών- έχασαν από 5,5 έως 25 χρόνια ζωής, ανάλογα με την ηλικία τους και την κατάσταση της υγείας τους.
«Πολύ απλά δεν είναι αληθές ότι οι άνθρωποι θα είχαν ούτως ή άλλως πεθάνει» τονίζει. Θέτοντας λοιπόν ως προτεραιότητα τον εμβολιασμό των μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπων όχι μόνο έσωσε περισσότερες ζωές, αλλά και περισσότερα χρόνια δυνητικής ζωής.
Οι άνθρωποι που ήταν 65 ετών το 2020 μπορούν να περιμένουν ότι θα διανύσουν και την όγδοη δεκαετία της ζωής τους αντί να πεθάνουν στα 74,2 έτη, που ήταν το προσδόκιμο όριο ζωής το 1955.
Δεν μπορείς να κολλήσεις Covid-19 εάν δεν εκτεθείς σε παθογόνο. Και στις ΗΠΑ η πιθανότητα έκθεσης είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη φυλή. Πρόσφατα δεδομένα των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων αποκαλύπτουν ότι οι θάνατοι μαύρων και Λατίνων συμβαίνουν σε ρυθμό 1,9 και 2,3 φορές υψηλότερο από ό,τι οι θάνατοι λευκών. «Έχει σημασία το πόσο μεγάλος είσαι όταν πεθαίνεις. Είναι σημαντικό να έχουμε ηλικιωμένους στη ζωή μας. Αλλα όταν κάποιος πεθαίνει υπερβολικά νέος τότε μία οικογένεια ίσως χάνει τον άνθρωπο που έβγαζε τα προς το ζην. Ίσως μένουν πίσω παιδιά χωρίς τους γονείς τους».
Κανένας αριθμός δεν μπορεί πραγματικά να αποτυπώσει την ανθρώπινη απώλεια. «Δεν ζούμε τη ζωή μας με τη στατιστική» λέει ο Νταν Μπουκ, ιστορικός στο Colgate University της Νέας Υόρκης. Μετά την Covid, οι άνθρωποι θα θυμούνται αυτόυς που φρόντισαν ή τους αγαπημένους που έχασαν. Ούτε ο συνολικός αριθμός των θανάτων ούτε αυτός των χαμένων χρόνων ζωής μπορεί να αποτυπώσει με ακρίβεια αυτό που ζήσαμε».
Copyright:
2021 The New York Times
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
