Η πόλη που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας
Εάν πίνετε πολύ, εάν περνάτε ώρα να μιλάτε με μηχανές αντί για ανθρώπους, εάν αναρωτιέστε εάν είστε ζωντανοί, εάν έχετε φαγούρα, που δεν μπορείτε να ξύσετε, εάν νομίζετε πως έχετε μία πάθηση που λέγεται επιταχυνόμενη γήρανση, εάν ζείτε σε κτίριο με άδεια διαμερίσματα, τότε μία ταινία μιλάει στην καρδιά σας: Ονομάζεται Blade Runner.
Από το ντεμπούτο της στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1982, με την ιστορία να εκτυλίσσεται σε ένα φουτοριστικό Λος Άτζελες υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ρίντλεϊ Σκοτ, έχει βάλει στον πειρασμό τους fan της να σκεφτούν πώς θα ήταν εάν η ταινία γινόταν πραγματικότητα. Η αισθητική της έχει εμπνεύσει πολλούς.
Οι πουρίστες επιμένουν ότι είναι μία ταινία του Λος Άτζελες, αλλά αναρτήσεις με το tag #bladerunner, που συνδέονται με μέρη όπως η Κωνσταντινούπουλη, η Τιχουάνα, το Μιλάνο, το Ναϊρόμπι και το Ντιτρόιτ, εμφανίζονται στο Instagram κάθε 10 λεπτά. Ελάχιστα μέρη ωστόσο θυμίζουν τόσο την ταινία όσο το Μανχάταν στην εποχή του lockdown, στο οποίο κυριαρχεί μία ρετρό, σκοτεινή διάθεση, μία αίσθηση μοναξιάς.
Ο Άντριαν Μπένεπε, πρώην Επίτροπος της Νέας Υόρκης και σημερινός επικεφαλής του Brooklyn Botanic Garden, βλέπει ένα «σύνδρομο του Blade Runner» να αναδύεται, από τους σκοτεινιασμένους ουρανούς του Μανχάταν έως τον υπόγειο σιδηρόδρομο, που παίρνει κάθε μέρα για να πάει στη δουλειά. «Είναι όλα τα βαγόνια άδεια. Σε ώρες αιχμής είμαι μόνος. Αναδύεται μία αίσθηση μυστηρίου» λέει.
Βρίσκει επίσης την ταινία να αποκαλύπτεται στην απεικόνιση ενός κόσμου κορεσμένου από παρεμβατική, πανταχού παρούσα διαφήμιση. «Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Είναι στο μετρό, στον δρόμο, στα φορτηγά. Δεν σταματάς ποτέ να δέχεσαι επίθεση». Το τοπίο έχει πράγματι γεμίσει με LEDs όσο ποτέ, καθώς οι αρχές ανακοίνωσαν το περασμένο καλοκαίρι ότι θα προσθέσουν 9.000 οθόνες που θα μεταδίδουν πληροφορίες σχετικές με την Covid-19. «Υπάρχει διαφήμιση παντού και δημιουργείται υπερφόρτωση» λέει ο Μπεν Καλός, μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης. Λέει ότι το LinkNYC, το δίκτυο με τα 1.800 κιόσκια ανά την πόλη, που προσφέρει δωρεάν Wi-Fi, όπως και το ψηφιακό περιεχόμενο που προβάλλεται ανά τετράγωνο «σπρώχνει τα όρια» όσον αφορά στην «ποσότητα της διαφήμισης που αντέχει κάποιος να δει».
Το οπτικό πεδίο της Νέας Υόρκης με όλη την πολυπλοκότητά του διαμορφώνεται από την επιθυμία των διαφημιστών να μην πυροδοτήσουν συνδέσεις με εικόνες που θυμίζουν το Blade Runner. Λάθη όμως συμβαίνουν. Το περασμένο καλοκαίρι κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί κοντά στο Columbus Circle είδαν σοκαρισμένοι μηνύματα στο billboard πάνω από το κεφάλι τους να τους λένε «Πηγαίνετε σπίτι σας» και «Μην γίνεστε εγκληματίες».
«Ήθελαν να πουν στους ανθρώπους πως αυτό δεν θα ήταν αυτό που θα ήθελε ο Τζορτζ Φλόιντ» λέει ο Φρέντερικ Τζόζεφ, ειδικός στο μάρκετινγκ και την επικοινωνία και συγγραφέας του best seller που εκδόθηκε από τους New York Times, The Black Friend.
Ήταν κάτω από την ψηφιακή πινακίδα ύψους 10 μέτρων και σοκαρίστηκε όταν είδε τα μηνύματα συνοδευόμενα από το πρόσωπο του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Άντριου Κουόμο. «Είχαν και μία αντίστροφη μέτρηση που ειδοποιούσε πότε αρχίζει η απαγόρευση κυκλοφορίας. Και όταν έφτασε 10 λεπτά πριν από την προθεσμία, άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν. Αισθανόσουν να σαν είσαι σε σκηνή του «The Hunger Games» ή του «Blade Runner».
Δεν είναι όλες οι ομοιότητες με την ταινία εφιαλτικές. Η αισθητική της ταινίας έχει εμπνεύσει πολλούς μιμητές, μεταξύ των οποίων και ο Άντονι Μπουρταίν που πριν τον θάνατό του σκόπευε να ανοίξει μία εμπνευσμένη από το Blade Runner ασιατική νυχτερινή αγορά στο Μανχάταν. Πράγματι ένας από τους θριάμβους του «Blade Runner» ήταν ότι έκανε την τεχνο-φασιστική δυστοπία να μοιάζει ελκυστική.
«Υποτίθεται ότι είναι φριχτά, αλλά είναι και μαγευτικά» λέει ο Τζέιμς Σάντερς, συγγραφέας του Celluloid Skyline: New York and the Movies. Λέει ότι αρχικά το Blade Runner μιλούσε στον φόβο της λευκής μεσαίας τάξης ότι θα υποσκελιστεί από τους ξένους.
Μερικά σημεία του Midtown είναι καταθλιπτικά όπως η Lexington Avenue, όπου οι κούκλες στις βιτρίνες φαίνεται να είναι περισσότερες από τους ανθρώπους, ποδηλάτες με διαστημικά κράνη περνούν μέσα από σωρούς σκουπιδιών και η όποια ένδειξη ζωής απλά υπογραμμίζει το κενό. Ο ειδικός της pop ψυχολογίας Ρομπ Χέντερσον έχει συγκρίνει τη ζωή στην πανδημία με το να «ζεις στο καταφύγιο της οθόνης». Την ίδια ώρα, έξω, εκδηλώσεις αναταραχής θυμίζουν την πόλη της δεκαετίας του ’70, που ήταν και μία από τις εμπνεύσεις για το «Blade Runner».
«Περνούσα πολυ καιρό στη Νέα Υόρκη» έχει πει ο Σκοτ για την περίοδο των γυρισμάτων. «Η πόλη τότε φαινόταν σε φάση διάλυσης. Ήταν σχεδόν εκτός ελέγχου».
Copyright:
2021 The New York Times
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
