Υπόκλιση στον βασιλιά Ράφα

Θυμάμαι πως έκανε τρομερή ζέστη τον Ιούνιο του 2005 και οι παραλίες της Αττικής μας καλούσαν, ωστόσο εγώ δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την οθόνη. Το τένις ήταν ακόμα τότε σχετικά καινούρια αγάπη και το Rolland Garros, το πρώτο γκραν σλαμ που παρακολούθησα στενά, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη τόσο στα παρισινά κορτ όσο και στο οικογενειακό… καθιστικό. 

Ο αγαπημένος μου παίκτης άλλωστε, ο Ρότζερ Φέντερερ, είχε φτάσει ήδη στα ημιτελικά και ήλπιζε βάσιμα να αποκτήσει τον μοναδικό σπουδαίο τίτλο που έλειπε ακόμα από τη συλλογή του. Αντίπαλος στον δρόμο του ένας νεαρός Ισπανός με μακριά βερμούδα, αμάνικη μπλούζα και πειρατική μπαντάνα στο κεφάλι, ο οποίος τη μέρα του αγώνα θα γινόταν 19 χρονών. Η αντίθεση του Ραφαέλ Ναδάλ με τον κομψό Ελβετό δεν θα μπορούσε να είναι πιο χτυπητή. 

Και ύστερα ο αγώνας ξεκίνησε και αυτή η ανθρώπινη σβούρα άρχισε να πηγαινοέρχεται με απίστευτη ταχύτητα και επιμονή πάνω στο κοκκινόχωμα, μέχρι που έβγαλε νοκ-άουτ στα τέσσερα σετ το Νο1 του κόσμου. Δυο μέρες αργότερα διέλυσε στον τελικό και τον φιλόδοξο Αργεντίνο, Μαριάνο Πουέρτα, κατακτώντας τον πρώτο από τους συνολικά 13 (!) τίτλους του στο Παρίσι. 

Την περασμένη Κυριακή, ο 36χρονος πια και με εμφανώς αραιωμένη κόμη, Ναδάλ, ανέτρεψε το εις βάρος του 2-0 στον τελικό του Αυστραλιανού Open με αντίπαλο τον τρομερό Ντανίλ Μεντβέντεφ, για να φτάσει έτσι τις 21 κατακτήσεις γκραν σλαμ και να γίνει ο πολυνίκης στην ιστορία του τένις. 

Και να φανταστεί κανείς πως κάποτε λέγαμε πως δεν μπορεί να κυριαρχήσει σε άλλη επιφάνεια εκτός από το χώμα ή ότι οι συνεχόμενοι τραυματισμοί του στον ώμο θα του στερούσαν τα τελευταία καλά χρόνια της καριέρας του. 

Γενικώς υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να αντιπαθήσει κανείς τον Ράφα Ναδάλ. Το στυλ παιχνιδιού του -αν και αυτό εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια- που στοχεύει ουσιαστικά να εξαντλήσει και να εκνευρίσει τον αντίπαλο· οι απίστευτες προλήψεις και τα γούρια του, τα οποία τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια κατά την διάρκεια των αγώνων· ακόμα και τα φουσκωμένα μούσκουλα που δεν ταιριάζουν ακριβώς στην κλασική εικόνα του τενίστα. 

Από την άλλη η περίπτωση του Ισπανού αθλητή μοιάζει πολύ με αυτές του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Γιάννη Αντετοκούνμπο: όλοι τους προικισμένοι με αρκετό, αλλά όχι εξωπραγματικό, ταλέντο, έφτασαν στην απόλυτη κορυφή χάρη στην τρομακτική δουλειά και την δίχως αστερίσκους αφοσίωση στην «τέχνη» τους. Οσο για τους κορυφαίους τενίστες της καινούριας γενιάς όπως ο Μεντβέντεφ ή ο δικός μας, Στέφανος Τσιτσιπάς, μπορεί να αναθάρρησαν με την απόσυρση-σίριαλ του Νόβακ Τζόκοβιτς από το τουρνουά, ωστόσο η «δυναστεία» των Big-3 θα έχει πάντα ελπίδες, ακόμα και αν ο Ράφα Ναδάλ κατεβεί στο κορτ με… μπαστούνι.

Διαβάστε επίσης:

Φεβρουάριος έπους και φαντασίας στο Netflix

Πρόστιμα σε Τσιτσιπά και Μεντβέντεφ για τον χθεσινό ημιτελικό

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News