Τα οινικά θηρία της Θήρας

Είναι η Σαντορίνη οι Μαλδίβες του Αιγαίου; Το ακούμε κι έτσι, αλλά νομίζω αδικούμε τη Θήρα μας. Βλέπετε το νησί έχει όχι μόνο μακρότατη ιστορία και πολιτισμό, αλλά και πολλές ιδιαιτερότητες, μην πω μοναδικότητες. Πρώτη φορά συναντάμε το όνομα γραμμένο στις πινακίδες της Κνωσού τον 14ο αιώνα π.Χ., με το τοπωνυμικό Θηράσιος, γραμμένο μάλιστα με ένα συλλαβικό χαρακτήρα της Γραμμικής Β, που έδωσε αργότερα το δικό μας θήτα. Μια χιλιετία αργότερα ο μαθητής του Αριστοτέλους Θεόφραστος γράφει για τον γλυκύ θηράσιο οίνο, κάτι κοντά στο σημερινό βινσαντο, που φαίνεται ότι δε σταμάτησε να παράγεται ποτέ.  Κοντά τέσσερις χιλιετίες αργότερα, γράφουμε παρόμοιες λέξεις για το νησί και αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάποιος που αγαπά τις διαχρονικές αξίες όπως ο υπογραφόμενος έχει αδυναμία στη Θήρα. Ένας άλλος βέβαια -και όχι πολύ μακριά- είναι οι γεύσεις της. 

Αυτό το μοναδικό ξηρό και άνυδρο τοπίο του ηφαιστείου δημιουργεί ένα έξοχο γεωλογικό -και τουριστικό- σκηνικό, αλλά δημιουργεί και εξαιρετικές γεύσεις που όποιος τις έχει γευτεί πρέπει να θεωρεί εαυτόν τυχερό. Θα μου πεις, πώς να τις γευτείς που δε φτάνουν πλέον καλά-καλά για τους ντόπιους και συνήθως δε βγαίνουν από το νησί; Υπάρχει μια καλή εξαίρεση σε αυτό, τα κρασιά της Θήρας. Και τι κρασιά! Μιλάμε για πραγματικά θηρία και ενίοτε μεγαθήρια. Δεν είναι απλό λογοπαίγνιο. Το νησί έχει αφήσει οριστικά πίσω του την κατάσταση που βρισκόταν στα φοιτητικά μου χρόνια της δεκαετίας του ´90 και νωρίτερα. Όπως πολύ σωστά μου θύμισε ο φίλος και εξαίρετος οινοποιός Ανδρέας Γκίκας, υπήρχε εποχή που οι σαντορινιοί δεν μπορούσαν εύκολα να πουλήσουν τα κρασιά τους και εξήγαν σταφύλια με τριαξονικά στα Μεσόγεια. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο σήμερα που οι «σαντορίνες» είναι περιζήτητες, ασύρτικο και μαντηλαριά, έκαναν το περίφημο  σαντορινιό κοκκινέλι που έτερπε τους λάρυγγες των θαμώνων στα μεσογίτικα ταβερνάκια, όπως και ημών στα φοιτητικά μας στέκια και ρεμπετάδικα. 

Αλλά, στη νέα χιλιετία αυτά έγιναν ανάμνηση, καθώς ως προείπα, η Θήρα άρχισε να βγάζει όλο και καλύτερα κρασιά που σταδιακά έγιναν οινικά θηρία. Κι έτσι σιγά σιγά δε φτάνουν τα σταφύλια καλά καλά ούτε για τα δικά της κρασιά. Πού οφείλεται αυτή η επιτυχία; Άλλοι λένε στη σύσταση του εδάφους, άλλοι στο γεγονός ότι είναι από τους λίγους προφυλλοξηρικούς αμπελώνες, άλλοι στη μοναδική διαμόρφωση των πρέμνων σε κουλούρες. Σίγουρα παίζουν μεγάλο ρόλο όλα αυτά, αλλά αυτά ήταν τα ίδια και τη δεκαετία του ´80 και του ´90 που λέγαμε. 

Η οινική άνοδος της Θήρας ήταν θαρρώ αποτέλεσμα του ανθρώπινου παράγοντα, από τους δυο-τρεις πρωτοπόρους έως τους σημερινούς δεκάδες περίπου καλλιτέχνες των θηρασίων οίνων,  μια μεγάλη και ωραία ιστορία που κάποτε θα πρέπει να γραφτεί. Και μιλάμε για εκρηκτική άνοδο στην ποιότητα, αλλά και στις τιμές.

Κι έτσι φτάσαμε να πληρώνουμε 300€ και πλέον για ένα παλαιωμένο Λούρο του αείμνηστου Χαρίδημου Χατζηδάκη, από τις 300 δραχμές που πληρώναμε το παλιό σαντορινιό κανάτι. Θα μου πείτε μισό μισθό για μια φιάλη κρασί; Μα δεν είναι σπάνιο αυτό σε διεθνές επίπεδο για συλλεκτικά κρασιά, κάθε άλλο. Απλώς στη χώρα μας το πρώτο μέρος που το κατάφερε -γιατί θα ακολουθήσουν και άλλα- είναι η Σαντορίνη. Και να με συμπαθάτε, αλλά το βρίσκω μάλλον υπέροχο. Είναι υπέροχο να παράγονται και στη χώρα μας οίνοι για τους οποίους το διεθνές κοινό είναι διατεθειμένο να πληρώσει αδρά.  Κι ούτε περιορίζεται η αγορά σε μια μόνο ετικέτα ή ενα οινοποιείο, ουτε θελω να αδικήσω τα πολλά άλλα οινοποιεία που κάνουν από καλές έως εξαίρετες δουλειές. Ισα ισα, είμαστε ακόμα πολύ τυχεροί που μπορούμε να πίνουμε μικρά σαντορινιά θηριάκια στην περιοχή των 20€ ή ακόμα καλύτερα να συλλέγουμε διαμαντάκια για παλαίωση. Αλλά, αυτό είναι ιστορία για άλλο άρθρο.  

* Του ερασιγεύστη, Κοσμά Θεοδωρίδη 

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News