Τριάντα χρόνια «Nevermind»
Καθώς ο δίσκος βινυλίου ξεκινά να γυρίζει πάνω στο πλατό του πικάπ, παίζοντας τι πρώτες νότες από το εμβληματικό «Smells Like Teen Spirit», νιώθεις μια αυθόρμητη ανάταση. Ακόμα κι αν είναι η χιλιοστή φορά που ακούς τον ύμνο των Nirvana. Ο Κερτ Κομπέιν σκαρφίστηκε τον συγκεκριμένο στίχο από την μάρκα αποσμητικού (Teen Spirit) που χρησιμοποιούσε το κορίτσι με το οποίο έβγαινε εκείνο τον καιρό, όπως μαθαίνουμε από το υπέροχο ντοκιμαντέρ «Cobain: Montage of Heck» του Μπρετ Μόργκεν. Το τραγούδι εξελίχθηκε σε ύμνο της generation X -και όχι μόνο-, ένα συμβολικό ιντερλούδιο για όσους ένιωθαν διαχρονικά αποξενωμένοι από το γλέντι που στήνονταν γύρω τους.
Το άλμπουμ «Nevermind» συμπληρώνει αυτές τις μέρες 30 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του και στα διάφορα μουσικά σάιτ τα αφιερώματα και οι συναισθηματικές καταθέσεις πάνε και έρχονται. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μας εκείνο του Variety, το οποίο έχει συγκεντρώσει τις αναμνήσεις όλων των σημαντικών ανθρώπων, πλην των μελών της μπάντας, οι οποίοι ενεπλάκησαν στην παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου.
Για εμάς πάντως το «Nevermind» παραμένει το έργο ενός συνόλου καλλιτεχνών στο απόγειο των δημιουργικών τους δυνάμεων, ήδη δημοφιλών και αγαπητών αλλά ταυτόχρονα περιθωριακών με τον τρόπο που καμία mainstream δόξα δεν μπορεί να ανατρέψει. Πως αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τους εσωστρεφείς στίχους του αριστουργηματικού «Lithium» ή την απεγνωσμένη επίκληση του «Come as you are»;
Ο Κερτ Κομπέιν, ο τελευταίος αληθινός ροκ σταρ, παρέα με τον Ντέιβ Γκρολ και τον Κριστ Νοβοτσέλιτς είχαν ήδη βάλει τον θεμέλιο λίθο της grunge μουσικής με το ρηξικέλευθο «Bleach» του 1989, ωστόσο το «Nevermind», κυκλοφορημένο από την ισχυρή Geffen Records, έφτασε πραγματικά στα ακουστικά των νέων ολόκληρης της υφηλίου. Ολα ήταν στη θέση τους, από τον φοβερό παραγωγό Μπουτς Βιγκ, μέχρι την χειμαρρώδη μουσική και τον ασυγκράτητο frontman· το ίδιο ισχύει ακόμα και για το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο ήρθε ξανά πρόσφατα στο προσκήνιο με την προσφυγή στη δικαιοσύνη του Σπένσερ Ελντεν, του (τότε) μωρού που απαθανατίστηκε να κυνηγά την θρυλική πετονιά με το δολάριο.
Για εμάς πάντως, παντοτινό αγαπημένο παραμένει το καταληκτικό «Something in the Way», εκεί όπου ο Κομπέιν καταθέτει την ψυχή του, όχι μόνο με τους στίχους, αλλά κυρίως με την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι συγχορδίες της ακουστικής κιθάρας του.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
