Τα τραγούδια που κρατάμε από το 2020

To 2020 δεν θα μας αφήσει πολλές θετικές αναμνήσεις ωστόσο η πορεία ενός χρόνου πάντα έχει κάτι να κρατήσεις, ειδικά όταν μιλάμε για μουσική. Στην παρακάτω λίστα διαλέγουμε, δίχως συγκεκριμένη σειρά, τα αγαπημένα μας άλμπουμ από την χρονιά που φεύγει· αυτά περιλαμβάνουν νέους καλλιτέχνες αλλά και παλιότερους -ακόμα και θρύλους- που επέστρεψαν για να μας συγκινήσουν ξανά.

The Weeknd – «After Hours»

Ενας από τους πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες τόσο του αμερικανικού όσο και του βρετανικού τσαρτ βρίσκεται πια στο τέταρτο και πιο ώριμο τεχνικά άλμπουμ του, δίχως να χάνει πολύ από την ορίτζιναλ «αλητεία» που τον έκανε γνωστό και αγαπητό. Μπορεί τα πάντα εδώ να έχουν μια παραπάνω στρώση λάμψης –είναι κι αυτή η μοδάτη δόση νοσταλγίας των ’80s–ωστόσο η μουσική καθεαυτή διαθέτει την ταυτότητα της φουτουριστικής σόουλ που τον διακρίνει· προφανώς βυθισμένη στην παρανοϊκή δίνη κάθε είδους ουσίας και ταυτόχρονα ιδιοφυής.

Dua Lipa – «Future Nostalgia»

Αν ο δίσκος του The Weeknd έχει στοιχεία από τα ’80s, τότε αυτός της Βρετανίδας –αλβανικής καταγωγής– Dua Lipa, μας πηγαίνει κατευθείαν στις ντίσκο πίστες τής εποχής. Το καλύτερο άλμπουμ καθαρής ποπ της χρονιάς αποτελεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό μια χορευτική ελεγεία, η οποία σε προκαλεί να τα δώσεις όλα ή έστω να λικνιστείς στον ρυθμό του. Σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε και η «club» εκδοχή του άλμπουμ γεμάτη με εναλλακτικά remix, προορισμένα κατευθείαν για την πίστα χορού.

Noise Figures – «The Perfect Spell»

Οι Ελληνες πρεσβευτές του desert ροκ γίνονται εδώ ακόμα πιο σκληροί στις μελωδίες τους, δίνοντάς μας ένα μουσικό μισάωρο ατόφιου «βρώμικου» ήχου που ακούγεται με την ένταση στο τέρμα. Από την πρώτη συγχορδία του άλμπουμ μέχρι την κορύφωση του ομώνυμου «The Perfect Spell», που είναι και το καλύτερο κομμάτι του συνόλου, το δίδυμο των Noise Figures κρατά το πόδι στο γκάζι, αποδίδοντας φόρο τιμής και σε όλα τα σχετικά γκρουπ που απογείωσαν το είδος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Fiona Apple – «Fetch The Bolt Cutters»

Εχοντας λάβει αποθεωτικές κριτικές παγκοσμίως, ο πέμπτος δίσκος της Αμερικανίδας τραγουδοποιού αποτελεί όντως μια πολύ ευχάριστη έκπληξη· μια ροή κομματιών, καθένα με τη δική του προσωπικότητα και ιστορία. Στο (υπέροχο) εναρκτήριο «I Want You to Love Me» μπορεί να νομίσετε ότι ακούτε την PJ Harvey του «To Bring You My Love», ωστόσο η συνέχεια είναι αρκετά διαφορετική. Στην πορεία επιστρατεύονται διαφορετικά μουσικά όργανα, παράδοξοι ήχοι, δεύτερες φωνές της… Κάρα Ντελεβίν στο ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι, μέχρι και γαβγίσματα σκυλιών. 

Μπομπ Ντίλαν -«Rough and Rowdy Ways»

Ο ζωντανός μουσικός μύθος επέστρεψε φέτος με το 39ο (!) άλμπουμ του, το οποίο μάλιστα, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί ακριβώς σύγχρονο, είναι άξιο θαυμασμού για τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητα με την οποία ο Ντίλαν επανεφευρίσκει τον εαυτό του. Τα δέκα κομμάτια, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι σε μουσικές επιρροές, στιχουργικές εμπνεύσεις και καθαρή ντιλανική «αλητεία» που δεν θα αφήσει κανέναν παραπονούμενο. 

Magenta Flaws -«Saturation»

Δεύτερο άλμπουμ και πολύ πιο ώριμο από την αθηναϊκή μπάντα που είχε αυτή τη φορά στο πλευρό της και την άρτια παραγωγή του Cayetano. Συνθέσεις με ποικιλία και ωραίες ιδέες, που ντύνονται με την κατάλληλη ατμόσφαιρα είναι τα χαρακτηριστικά ενός δίσκου που οι λάτρεις του ηλεκτρονικού ήχου -και όχι μόνο- αξίζει να γνωρίσουν. Εξαιρετικά τα «Dirty Crown», «Mud Pit», αλλά και το καταληκτικό «Turn Out But Not As You Turned In».

Groove Armada – «Edge of the horizon»

Το βρετανικό δίδυμο των Groove Armada μπήκε ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια στο στούντιο, στη διάρκεια της προηγούμενης καραντίνας, με πολύ… χορευτικές διαθέσεις, όπως δείχνει το εναρκτήριο «Get out on the dancefloor». Από εκεί και έπειτα ξεκινά ένα μουσικό καλειδοσκόπιο ρυθμικής αισιοδοξίας και διάθεσης για ζωή? οι ίδιοι οι τίτλοι των κομματιών («Holding strong», «We’re free», «Don’t give up») είναι ενδεικτικοί της διάθεσης, με το βίντατζ διαμαντάκι «Lover 4 now» να είναι από αυτά που δύσκολα ξεκολλούν από το μυαλό. 

Tame Impala – «The Slow Rush»

Τα τελευταία χρόνια οι Tame Impala είναι από τα κορυφαία σχήματα στον συνδυασμό του ροκ ιδιώματος με τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο, κάτι το οποίο αποδεικνύουν και εδώ. Υπέροχη παραγωγή, γεμάτες μελωδίες και κομμάτια που δεν αναδεικνύονται απαραίτητα από μόνα τους, αλλά ως σύνολο, προορισμένο να ακουστεί ξανά και ξανά με την ίδια διάθεση.

1000 Mods – «Youth of Dissent»

Η πιο επιτυχημένη ελληνική «σκληρή» ροκ μπάντα τα τελευταία χρόνια, παρουσίασε έναν δίσκο που σηματοδοτεί ακόμα ένα βήμα προς την μουσική αρτιότητα. Το «Youth of Dissent» είναι αρκούντως δυναμικό και θορυβώδες, δίχως όμως να επαναπαύεται σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι συνθέσεις του πλέον παραπέμπουν περισσότερο στον grunge ήχο του Σιάτλ κι αυτό βέβαια είναι καλό πράγμα· κρίμα που η παύση των συναυλιών δεν μας άφησε να το απολαύσουμε περισσότερο το περασμένο καλοκαίρι.

Βdrmm – «Bedroom»

Για όσους αγαπούν το υπό-είδος του shoegaze ροκ, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι από τα καλύτερα που μας ήρθαν την χρονιά που τελειώνει. Το συγκρότημα από το Χαλ της Αγγλίας κάνει εδώ πολύ καλή δουλειά δημιουργώντας προσεκτικά την ατμόσφαιρα για να εισάγει τους ψυχολογικά φορτισμένους στίχους του. Δικά μας αγαπημένα τα «Gush» και «If». 

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News