Επιτέλους φρέσκος ροκ ηλεκτρισμός

Δύο μουσικά άλμπουμ που τα περιμέναμε καιρό κατέφθασαν μέσα στο τελευταίο δεκαπενθήμερο και δεν μπορούμε να μην αρπάξουμε την ευκαιρία να τα συστήσουμε σε όσους αγαπούν τον ηλεκτρισμένο ήχο, τόσο στην πιο παραδοσιακή όσο και στη μοντέρνα εκδοχή του. Από τη μια έχουμε τους Black Keys, την μπάντα των Νταν Αουερμπαχ και Πάτρικ Κάρνεϊ, οι οποίοι περίπου μια δεκαετία πριν κατέκτησαν τα ραδιόφωνα ολόκληρου του κόσμου με χιτ όπως τα «Lonely Boy», «Tighten Up» κ.ο.κ., παράγοντας μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους. Η μεγάλη επιτυχία στην πορεία έκανε τον ήχο τους (αναπόφευκτα) πιο ποπ, ωστόσο τώρα επιστρέφουν στις ρίζες τους με ένα cover άλμπουμ που αποτελεί ερωτική επιστολή στα παραδοσιακά μπλουζ. Από την άλλη το βρετανικό δίδυμο των Royal Blood είναι πιο νεανικό και ως τώρα τουλάχιστον, πιο… άγριο στις μελωδίες του. Το «Typhoons» ωστόσο είναι αναμφισβήτητα η πιο ώριμη και ολοκληρωμένη δουλειά τους.

The Black Keys – «Delta Kream»

Το οξύμωρο του πράγματος: μπορεί τα τραγούδια του δίσκου να μην αποτελούν πρωτότυπες συνθέσεις, ωστόσο η συγκεκριμένη δουλειά μοιάζει περισσότερο με τους πρώιμους Black Keys των «The Big Come Up» και «Thickfreakness» από οποιαδήποτε άλλη. Οι Αμερικανοί ρόκερ μπαίνουν στο στούντιο μαζί με πρώην συνοδοιπόρους αγαπημένων τους μουσικών σαν τον Τζούνιορ Κίμπροου και τον Ρ.Λ. Μπέρνσαϊντ, προκειμένου να ερμηνεύσουν τα κομμάτια των τελευταίων με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Το τελικό σύνολο, που είναι αποτέλεσμα ενός μόνο διημέρου πυρετώδους ηχογράφησης, διαθέτει αυθεντικότητα, χαρακτήρα αλλά και την ακρίβεια που προκύπτει από το παίξιμο αληθινών δεξιοτεχνών του είδους. Τα ηλεκτρισμένα μπλουζ έγιναν βέβαια για κάποιον λόγο κλασικά και οι Black Keys όχι απλώς τον γνωρίζουν καλά, αλλά ξέρουν με την συνταγή τους να τα κάνουν ακόμα πιο απολαυστικά. 

Royal Blood – «Typhoons»

Ισως φταίει το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια είμαστε κάπως «στερημένοι» από καλή καινούρια ροκ -το είδος εκτός από κορεσμένο, είναι πια και εκτός μόδας-, ωστόσο το τρίτο άλμπουμ των Royal Blood μας φαίνεται εξαιρετικό. Παρά το γεγονός πως ο ηλεκτρικός «θόρυβος» και η τρομερά τονισμένες μπασογραμμές του παρελθόντος λείπουν εδώ σχεδόν ολοκληρωτικά, το αποτέλεσμα δεν χάνει σε ρυθμό ή δυναμισμό. Ο παραγωγός του δίσκου άλλωστε, Τζος Χόμι (Queens of the Stone Age), είναι ίσως ο νούμερο ένα «απόστολος» του σύγχρονου ροκ ήχου, μοιάζοντας διατεθημένος να σκορπίσει την… πίστη και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Εδώ πετυχαίνει να ενορχηστρώσει ιδανικά το βρετανικό δίδυμο, σε ένα άλμπουμ που ξεκινά μάλλον επίπεδα, για να «γκαζώσει» όμως για τα καλά στη συνέχεια με κομμάτια όπως τα «Who Needs Friends», «Limbo» και «Boilermaker» να κάνουν την διαφορά.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News