Γλυκιά μελαγχολία, ελληνικός «θόρυβος»

Τα μουσικά Σαββατοκύριακα συνεχίζονται και αυτή την εβδομάδα έχουμε καλή αφορμή να περάσουμε αρκετό χρόνο δίπλα στο στερεοφωνικό, μιας και υπάρχουν δύο ολόφρεσκα άλμπουμ, ένα ελληνικό και ένα ξένο, που αξίζουν την προσοχή μας. Από τη μια η πιο sui generis ποπ σταρ του καιρού μας, Λάνα Ντελ Ρέι, επιστρέφει με καινούρια δουλειά έπειτα από το εξαιρετικό «Norman Fucking Rockwell!» του 2019, ενώ το ίδιο κάνουν και οι Mechanimal του Γιάννη Παπαϊωάννου, με πιο έντονο μάλιστα, αυτή τη φορά, γυναικείο άρωμα.

«Chemtrails Over The Country Club» – Λάνα Ντελ Ρέι

Με τίτλο που παραπέμπει στα ίχνη που αφήνουν πίσω τους στον ουρανό τα περαστικά αεροπλάνα και όλες τις φίλες της μαζεμένες στο εξώφυλλο, η Αμερικανίδα τραγουδοποιός επιστρέφει εδώ στα γνώριμα μονοπάτια, τα οποία πλέον γνωρίζει τόσο καλά, ώστε η διαδρομή μοιάζει ομαλότερη παρά ποτέ. Για να φύγουμε από τις παρομοιώσεις, αυτό που έχουμε εδώ είναι μερικές ακόμα από τις υπέροχα μελαγχολικές μουσικές ιστορίες της Λάνα· κάποιες έχουν ξεκάθαρα νοσταλγικό πρόσημο όπως το εισαγωγικό «White Dress», εκεί όπου η καλλιτέχνιδα θυμάται την… θητεία της ως σερβιτόρα πριν τα πάντα αλλάξουν με την φήμη και τα χρήματα, ενώ άλλες κάνουν προβολή σε ένα φωτεινό μέλλον («Dance Till We Die»). Το τελευταίο όπως και το «Dark But Just A Game» είναι πιθανότερα τα δύο καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και σίγουρα τα πιο ενδιαφέροντα, αφού εδώ -έστω σποραδικά- η ερμηνεία της Λάνα ξεφεύγει από την πεπατημένη της «ονειρικής» παραμόρφωσης για χάρη μιας πιο καθαρή απόδοση, η οποία μάλιστα είναι και αναπάντεχα επιτυχημένη.

«Θόρυβος» – Mechanimal

Ο τίτλος του άλμπουμ του πολύ έμπειρου πια σχήματος -ξεκίνησαν το 2011- είναι από αυτούς που ανταποκρίνονται στο περιεχόμενο. Και αυτό το εννοούμε με τρόπο απολύτως θετικό. Το «Θόρυβος» είναι ένα ανήσυχο άλμπουμ, γεμάτο δυναμισμό και στιβαρές ηλεκτρονικές μελωδίες που συνδυάζονται με post punk ηλεκτρισμό, σε ένα σύνολο που ακούγεται σε υψηλές εντάσεις. Πρόκειται δε για την πρώτη ελληνόφωνη δουλειά των Mechanimal, οι οποίοι ακολουθούν τον δρόμο και άλλων σχημάτων που στρέφονται στην μητρική γλώσσα. Οι στίχοι της Αγγελικής Βρεττού είναι μια ποίηση σκληρή και αφοπλιστικά ειλικρινής, που αποκτά ακόμα μεγαλύτερο εκφραστικό βάθος μέσα από την τελετουργική ερμηνεία-απαγγελία της Θέκλας Τσελεπή. Οι ιστορίες της όπως είπαμε έχουν γυναικεία σφραγίδα, χωρίς πάντως να εγκλωβίζονται σε στείρα αυτοαναφορά. Οσο για τις μελωδίες που τις ντύνουν, αυτές είναι απλώς βγαλμένες από τις καλύτερες στιγμές της σύγχρονης εγχώριας σκηνής.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News