Πώς ένας 41χρονος έκανε πράξη το «Οικονομική Ανεξαρτησία – Συνταξιοδότηση Νωρίς»

Όταν ο Jeremy Schneider αποφοιτούσε από το κολέγιο το 2002, το κίνημα FIRE (συντομογραφία για το financial independence, retire early – οικονομική ανεξαρτησία, συνταξιοδότηση νωρίς) ουσιαστικά ήταν ανύπαρκτο.

Αλλά ο φοιτητής μηχανικός υπολογιστών, ο οποίος πήρε το μεταπτυχιακό του στην επιστήμη των υπολογιστών το επόμενο έτος, δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει ότι οι συνομήλικοί του έβρισκαν τρόπους να συνταξιοδοτηθούν πολύ πριν κλείσουν τα 65 τους.

Κατά τη διάρκεια της έκρηξης του dotcom, «θα έβλεπα αυτούς τους νέους μόλις λίγα χρόνια μεγαλύτερους από μένα που έβγαζαν εκατομμύρια με τις νεοσύστατες εταιρείες τεχνολογίας», λέει ο Schneider στο CNBC Make It. Αν και δεν είχε ακούσει για το κίνημα FIRE, σίγουρα είχε ακούσει ότι η πιθανότητα πώλησης μίας εταιρείας διαδικτύου θα μπορούσε να αποφέρει πολλά χρήματα και οικονομική ανεξαρτησία.

Και αυτό ακριβώς κατέληξε να κάνει. Το 2004 ίδρυσε το RentLinx, ένα διαφημιστικό δίκτυο για ενοικιάσεις ακινήτων, το οποίο πούλησε 11 χρόνια αργότερα για περίπου 2 εκατ. δολ.

Ο Schneider παράτησε λίγο αργότερα τη δουλειά του, αλλά διαπίστωσε ότι ενώ είχε την οικονομική άνεση να συνταξιοδοτηθεί, απολάμβανε την ολοκλήρωση της εργασίας σε έργα για τα οποία ήταν παθιασμένος. Σήμερα, ο 41χρονος, πλέον, ζει στο Σαν Ντιέγκο, έχει καθαρή περιουσία 4,4 εκατομμυρίων δολαρίων και διευθύνει μια μικρή επιχείρηση που παραδίδει μαθήματα χρηματοοικονομικής παιδείας στο διαδίκτυο.

Να πώς το έκανε.

Δημιουργία της νέας επιχείρησης

Όταν αποφοίτησε από το κολέγιο, ο Σνάιντερ αποφάσισε να στηριχθεί στον εαυτό του. Αντί να κάνει μια συνεργασία 74.000 δολαρίων ετησίως με τη Microsoft, όπου είχε φοιτήσει ως προγραμματιστής λογισμικού, ξεκίνησε τη δική του εταιρεία. «Προτίμησα να ξεκινήσω τη δική μου εταιρεία όπου αν δούλευα 10 φορές πιο σκληρά, ίσως θα έπαιρνα 10 ή 100 φορές περισσότερα χρήματα», λέει.

Μέσω μιας υποτροφίας και της βοήθειας από τους γονείς του, ο Schneider αποφοίτησε χωρίς φοιτητικό χρέος και είχε στη διάθεσή του περίπου 6.000 δολάρια από διάφορες καλοκαιρινές δουλειές που έκανε. Αλλά αυτό, σε συνδυασμό με τα έσοδα των 14.000 δολαρίων που απέφερε ο ιστότοπός του κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, δεν ήταν αρκετό για να πληρώσει τους λογαριασμούς.

«Ζούσα με πιστωτικές κάρτες», λέει. «Συγκέντρωσα περίπου 10.000 δολ. χρέος στην πιστωτική κάρτα τον πρώτο χρόνο. Και τον δεύτερο χρόνο αυτά τα 10.000 δολάρια έγιναν 12.000 δολάρια».

Αλλά τα πράγματα άλλαξαν το τρίτο έτος και τα κέρδη άρχισαν να απογειώνονται.

Για τα επόμενα οκτώ χρόνια, παρόλο που η εταιρεία συνέχιζε να αναπτύσσεται, ο Schneider διατήρησε τον μισθό του στα 36.000 δολάρια ετησίως. «Βασικά όλο το διάστημα που διοικούσα την εταιρεία μου, ήμουν όσο πιο λιτός μπορούσα. Ουσιαστικά δεν είχα καν προϋπολογισμό γιατί δεν είχα χρήματα για τον προϋπολογισμό», λέει.

Αυτό σήμαινε ότι οδηγούσε ένα μισθωμένο SUV Ford του 1999, ξόδευε όσο λιγότερα μπορούσε για φαγητό και έμενε σε ένα ανακαινισμένο γκαράζ για να έχει ένα χαμηλό ενοίκιο.

Ακόμη, όμως, και με το περιορισμένο εισόδημά του, ο Schneider κατάφερε να αποταμιεύει κάποια χρήματα, συνεισφέροντας 5.000 έως 6.000 δολάρια ετησίως στον ατομικό λογαριασμό συνταξιοδότησής του. Μέχρι τα 32, λέει, είχε περίπου 120.000 δολάρια στον λογαριασμό του, ένα μείγμα εισφορών και επενδυτικών κερδών.

Το 2015, ο Schneider εκπλήρωσε τον στόχο του να πουλήσει μια εταιρεία όταν ένας ανταγωνιστής προσφέρθηκε να αγοράσει την επιχείρησή του για κάτι περισσότερο από 5 εκατομμύρια δολάρια. Επειδή κατείχε περίπου το 70% της εταιρείας εκείνη την εποχή, το τελικό κέρδος του μετά από φόρους ήταν περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια.

Πρόωρη συνταξιοδότηση: «Άρχισε να νιώθω λίγο άδειος»

Ο Schneider εργάστηκε για άλλα δύο χρόνια στην εταιρεία που απέκτησε τη δική του, έχοντας εξαψήφιο μισθό και βοηθώντας στην ενσωμάτωση των πρώην υπαλλήλων του στη νέα εταιρεία.

Ωστόσο, παρατήρησε ότι τα κέρδη στο χαρτοφυλάκιό του, που αποτελούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από επενδυτικά κεφάλαια, ξεπερνούσαν τον μισθό του. «Τα 2 εκατομμύρια δολάρια μου είχαν αυξηθεί σε 3 εκατομμύρια μόνο από την ανάπτυξη της αγοράς», λέει. «Έχω καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να δουλεύω πια».

Ακολουθώντας τον λεγόμενο «κανόνα του 4%,» που λέει ότι οι συνταξιούχοι μπορούν να αποσύρουν το 4% της αξίας του χαρτοφυλακίου τους ετησίως στο διηνεκές χωρίς να ξεμείνουν από χρήματα, ο Schneider θα μπορούσε να ζήσει με 120.000 δολάρια ετησίως -διπλάσια από ό,τι είχε ποτέ ξοδέψει σε ένα χρόνο.

Έτσι ο 36χρονος τότε Schneider πήρε τα λεφτά του και δήλωσε ότι αποσύρεται. Τον πρώτο χρόνο αφότου τα παράτησε το 2017, προσπάθησε, να περάσει τον χρόνο του μοιράζοντάς τον ανάμεσα σε βιντεοπαιχνίδια και ταξίδια. Αλλά γρήγορα άρχισε να νιώθει ότι τίποτα δεν τον «γέμιζε».

«Καθώς περνούσε ο καιρός, ανακάλυψα ότι κάτι λείπει στη ζωή μου. Δεν υπάρχει ένταση», λέει. «Δεν δούλευα προς έναν στόχο ή κάποια πρόοδο. Και άρχισα να αισθάνομαι λίγο κενός».

Το 2019, ο Schneider ξεκίνησε έναν λογαριασμό στο Instagram όπου μοιραζόταν καθημερινά προσωπικά οικονομικά και συμβουλές για χρήματα. Σύντομα, ο ενθουσιασμός επέστρεψε.

«Σε κάποιους αρέσει το kite surfing ή το αλεξίπτωτο πλαγιάς ή το αλεξίπτωτο, και μου αρέσουν οι ατομικοί λογαριασμοί συνταξιοδότησης και τα επενδυτικά κεφάλαια» λέει. «Το να μπορώ να μιλήσω σε κάποιον για 30 λεπτά και να αλλάξω το οικονομικό μέλλον του, εξακολουθεί να είναι ένα βασικό κίνητρο για μένα».

Μέχρι τα μέσα του 2020, ο λογαριασμός του είχε αυξηθεί σε 90.000 ακόλουθους και ο Schneider διαπίστωσε ότι πολλοί από αυτούς έστελναν τις ίδιες βασικές ερωτήσεις για τα οικονομικά. Σε απάντηση, έκανε ένα μάθημα βίντεο, το οποίο άρχισε να πουλά αργότερα εκείνο το έτος για 79 δολ.. Μέσα σε μια εβδομάδα από την κυκλοφορία του, είχε βγάλει 110.000 δολ.

«Μου πήρε τέσσερα χρόνια από την πρώτη μου εταιρεία για να βγάλω 110.000 δολ.», σκέφτηκε. «Ώστε αυτό μπορεί να είναι πραγματικά μια πραγματική επιχείρηση».

Αυτή η επιχείρηση, το The Personal Finance Club, έχει αποφέρει περίπου 1 εκατομμύριο δολάρια σε πωλήσεις από τότε που άρχισε να έχει έσοδα τον Οκτώβριο του 2020. Ο Schneider και οι δύο υπάλληλοί του, πλήρους απασχόλησης, κερδίζουν ο καθένας 70.000 δολάρια ετησίως, συν πρόσθετες πληρωμές με τη μορφή μπόνους και διανομή κερδών.

Για τον Schneider, το να συνεχίζει να εργάζεται παρά την οικονομική ανεξαρτησία του, τον ικανοποιεί περισσότερο από το να ξαπλώνει κάπου σε μια παραλία.

«Δεν βλέπω πραγματικά τη σύνταξη ως στόχο. Νομίζω ότι η οικονομική ανεξαρτησία είναι ο στόχος», λέει. «Θέλω να μπορώ να κατευθύνω τον χρόνο μου όπως θεωρώ κατάλληλο και να κάνω τα πράγματα για τα οποία νιώθω πάθος».

moneyreview.gr με πληροφορίες από cnbc

Διαβάστε επίσης:

Από το ορφανοτροφείο στις λίστες των δισεκατομμυριούχων: Ο «Όλιβερ Τουίστ» πίσω από την Ray-Ban

Οι startups που θέλουν να κάνουν προσιτή την ενέργεια από πυρηνική σύντηξη

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News